मनको एक कुनामा सान्नाटा लुकेको छ । अर्को कुनामा कोलाहाल । मानौ ति दुई बिन्दु हुन् जसलाई जोडिनु छैन । वा उनीहरु जोडिन चाहँदैनन् । म बिचमा छु । न एकलाई स्विकार्न सक्छु न अर्कोलाई । मानौ ति मेरा इन्द्रचोकहरु हुन् जहाँ कोलाहल त छ तर कहि कतै सान्नाटा लुकेको छ । म आफूलाई इन्द्रचोक र असनको बिम्बमा मात्र भेट्छु । जीवनमा भेटिने र छुट्नेको लर्कोमा म आफूलाई एक बगरको रुपमा भेट्छु जसले अस्तित्वको लडाइ गर्दैन । जसलाई कहि पुगेको र भेटेकोमा कुनै आसक्ती पनि छैन । हो म त्यहि हो एक बगर । एक कोलाहाल । एक सान्नाटा ।
तर मनको कुरा हो । मन चन्चल छ । कहिलेकाही मेरा पूर्वसर्तहरुलाई म एकाएक तोडिदिन्छु । म फकिर हुन पनि सक्दिन । म पूर्ण आशक्तिमा बाच्न पनि चाहन्छु बाच्न पनि सक्दिन । यो मनको लडाई हो । म आधा आधा बाच्छु । केही फकिर । केही आशक्त । केही बिल्कुल रिसाहा । केही बिल्कुल चन्चल । जस्तोकी इन्द्रचोक । जस्तोकी असन ।
म लेख्न पनि चाहन्छु । केही कुरा म नलेख्न पनि चाहन्छु । केही दिन लेख्छु मात्र । केही दिन पढ्छु मात्र । म अक्षरलाई अपनाउँछु पनि, अपनाउँदिन पनि । तर अक्षरको दुनिया मेरो दुनिया हो । सम्भव थियो भने त म सबैस्ाँग चिठिमा कुरा गर्थे । मलाई अक्षरका मानिसहरु आफ्ना मान्छेझै लाग्छ । मेरा लागि कोजिमा, सुम्निमा, स्परेन्जा , बेक सी, सकमबरी सबै आफ्ना हुन् । म आफ्नोझै उनीहरुको अस्तित्वलाई पनि स्विकार्न चाहन्छु । र बग्न चाहन्छु उनीहरुसँगै कतै पर ।
उसले बिदा लियो अर्कोले फेरी कहि कतैबाट हात हल्लायो मलाई लाग्यो म आधा र पूर्ण दुबै थिएँ र छु । कसैले बिदा लिँदैमा एक्लै भैइन्छ भन्ने पनि त रहेनछ । कसैले अस्विकार्दैमा कसैले नि स्विारर्दैन भन्ने पनि रहेनछ । हरेक दिन जाने र फेरी आउँनेको लर्कोमा जसरी इन्द्रचोक मस्त छ । सायद म पनि त्यसरीनै मस्त छु । जानेहरुलाई नजाउ कसरी भन्ने आउँनेहरुलाई नआउँ कसरी भन्ने । सायद संसार यही हो एक इन्द्रचोक । एक असन ।
मनको सान्नाटालाई म मनको कोलाहलसँग जोड्न सक्दिन । जानेहरुको सान्नाटामा म रमाउँन सक्दिन । आउँनेहरुको कोलाहललाई म रोक्न सक्दिन । हिजो नै कोही गयो आज नै कोही फेरी आयो । केही अमूर्तता केही मूर्तता । म भित्रको कोलाहललाई म चित्रमा भनुँला । वा अक्षरहले कविताझै केही कोरौला । त बर्षौ देखी मसँग रहेको सान्नाटा मसँगै रहनेछ । म सान्नाटाको केही अंश हुँ जो भिडलाई सधैँ कोलाहल ठान्छ । कहिलेकाही लाग्छ म क्यानभाषमा बिनामतलब कोरीएको चित्र हुँ । जसलाई अर्थ खोज्नु पनि छैन कसैलाई बुझाउँनु पनि छैन ।
एक अमूर्त चित्रझै आफ्नै कोलाहललाई आफ्नै शब्दहरुले पुर्छु । मानौ म एक बिन्दु हुँ जसले जे आकार पनि लिन सक्छ । तर म आफैँभित्रको असिमिततालाई स्विकार गर्दिन । र सिमिततालाई स्विकारर्छु । हो ..... म भित्रको कोलाहलले म भित्रको सान्नाटालाई सधैँ यसै भन्छ ।
No comments:
Post a Comment