हामी डिजिटल क्यामराका फोटाहरु होइनौ जहिले जहाँ पनि हेर्न सकिने हामी त अदेख्य भएर पनि देख्य छौँ हरेक कुर्चीमा, पोडीय़ममा, प्रमुख आतिथिको ब्याज लगाउँने हाम्रै सन्तानहरु हुन्। होला तिमीले देख्न सकेनौ होला हाम्लाई मूलधारमा म पनि मान्छु त्यो हामी त केबल मौफसल हौ अझै पनि खोज्दै छौ केही अस्तिव, अधिकार र थोरै स्वायतता। हामी लडिरहेका छौँ कुर्ची नभए नि त्यही समान अधिकारको लागि के तिमी दिन सक्छौ मौन स्वीकृति हामीलाई नदेखे दुर्बिनले हेर हामी स्कुल, कलेज र घरहरुमा प्रसस्तै छौँ । आकलझुकल भए पनि कहिलेकाही पत्रपत्रिकामा पनि छाउँछौँ बोलायौ भने कवि गोष्टिमा पनि जान सक्छौँ बोलाएर त हेर हामी पनि तिमी जस्तै मिठा मिठा कविता भन्न सक्छौँ । थाहा छ यो तिम्रो साहानुभूति हो अब सहानुभूतिले मात्र पुग्दैन सम्मान पनि दिने गर सम्मान मात्र होइन कहिलेकाही हाम्रा लागि बोल्ने पनि गर त्यसपछि पाउनेछौ हामीलाई प्रध्यानध्यापक देखि प्रधानमन्त्रि सम्म।