म पुस्तकलाई प्रेम गर्छु । यसले निम्त्याउँने हरेक घटना र परिघटनालाई पनि प्रेम गर्छु । मलाई लाग्छ प्रेम गर्नु भनेको मात्र मनपराउँनु र नपराउँनु भन्दा परकोे जैविक प्रक्रिया हो । पुस्तकलाई माया गर्नु भनेको अक्षरको शक्तिलाई बुझ्नु रहेछ । र त्यही शक्तिको मादकतामा आफूलाई बिलिन गराउँनु रहेछ । अक्षरको शक्ति यति धेरै छ भनेर मेले धेरै पछि बुझें जुन दिन बुझें त्यस अघिनै म पुस्तकलाई प्रेम गर्न थालिसकेको थिएँ । मलाई मसि र कागजको बास्ना सधैं मनपर्यो । ममि भन्नुहुन्थ्यो , “ अक्षर भनेको नदी हो यस्ले तिम्लाई धेरै पर लग्नेछ । मलाई लाग्थ्यो र सधैं लागिरहेनेछ मैले गर्ने यात्रा अक्षरकै हुनेछ । म आफूलाई शक्तिको वृत्तबाट धेरै परको मानिस सम्झन्छु । चाहेरै पनि म आफूलाई शतिmशाली मानिस हु भन्न सक्दिन । तर अक्षरको भूबनोट किनकिन आफ्नै भूबनोट जस्तो लाग्छ । साना र खिरिला रेखाहरुको मिलन, जसले नचाहेरै पनि संसारलाई चमत्कारीक उज्यालो दिएको छ । अक्षरको उज्यालो त्यो उज्यालो हो जसले कहिल्यै शक्तिसंरचनाको चौघेराभित्र आफूलाई लगेन नलगेर नै शक्तिशाली बनिरह्यो । पुस्तकको कथा बिद्मालय र बिश्व
तर उनीहरुलाई थाहा हुनेछैन, म फर्कनकै लागि गएकी हुँ । उनीहरुका लागि जसलाई मैले पछाडि छोडेँ ।