Mero Sansar- Nirjala Adhikari

कसरी भुल्न सक्छौ  निर्जला अधिकारी कसरी भुल्न सक्छौ त्यो तिम्रो धर्ती तिम्रा पुर्खाले हिडेको त्यो बाटो तिम्री आमाले खनेको त्यो खेत तिम्रो बाबुले जोतेको त्यो बारी अनि तिमीले खेल्ने गरेको त्यो चऊर तिमीले कखरा सिकेको त्यो स्कुल कसरी भुल्न सक्छौ  तिमीले त्यो तिम्रो बाबुबाजेले अर्ज]को मूलुक कसरी रमाउन सक्छौ त्यो विरानो ठाऊमा तिम्री आमा प्रत्येक दशैँमा मूलबाटो हेर्छिन् तिम्रा बाबुको हरेक  वचनमा तिम्रो नाम झुण्डीन्छ तिम्री वहिनीको हरेक तिहार आसुले डुब्छ ए प्रदेशी कसरी बस्न सक्छौ त्यो गाईखाने देशमा के तिमीले दखेका छौ निस्पट्ट सेता हिमाल सजायको फूलबारी जस्तो हरियो पहाड बगीरहेको नदीले निकालेको त्यो मीठो संगीत के तिम्रा छोरानातीले भन्न  सक्नेछन् सगरमाथा  मेरो देशमा पर्छ गौतम बुद्धको जन्मभूमि र मेरो जन्मभूमि एउटै हो र वीर गोर्खाली मेरा पुर्खा हुन्। 

Mero Sansar: Kasari Haru : कसरी हेरु  निर्जला अधिकारी  कसरी हेरु आफूले आफैलाई कीचेको  आफ्नो रुपले आफैलाई बीजेकों  सपनालाई विपनाले  थीचेको  मृत्यूले जीवनलाई जीते...

कसरी हेरु  निर्जला अधिकारी  कसरी हेरु आफूले आफैलाई कीचेको  आफ्नो रुपले आफैलाई बीजेकों  सपनालाई विपनाले  थीचेको  मृत्यूले जीवनलाई जीतेको  ऎनामा हेर्दा त आफूलाई  सुन्दर देख्थे  के थाहा त्यो त भ्रम रहेछ  आमाले सधै मलाई मेरी राजकुमारी भन्थिन्  के  थाहा त्यो त साहानुभूती रहेछ  सुन्दरीहरुको भीडमा अमिल्दो ठहरीए  आफ्नाहरुको माझमा पराई कहलीय साथीहरुको माजमा आप्रिय मानीय  सबैका आगाडी जोक्कर बनीय  अब उठनु छ मलाई  सुन्दरता  भन्दा धेरै टाढा  कुरुपता भन्दा धेरै ऊचो  र आफ्नै बास्ताबीकता भन्दा धरै माथी 

खोइ शान्ति  निर्जला अधिकरी  सबै शान्ति आयो भन्छन \ देशमा लोकतन्त्र आयो भन्छन \ समाबेसीको नारा छायो भन्छन\   सघीयताले जरा गाड्यो भन्छन \ खोइ मेरो हरायको छोरो अजै आएको छैन  सिन्दुर पुछिएको मेरी छोरीको आशु ओभाएको छैन  युद्धमा मारीएको मेरो छोराको लास आएको छैन  अरबमा गएको मेरो नातिले काम पाएको छैन  म सधै रोईरहन्छु  मरेको छोरालाई सम्झीरहन्छु  खै के आउनु लोकतन्त्र  खै कसरी हुनु समाबेसी 

आज सायद तीज नभई अरु नै दिन भयको भए  जीत नेपालकै हातमा हुन्थ्यो की पशुपतिनाथले खेलाडीकै  भन्दा महिलाकै कुरा सुनेछन्  

उठनु छ  मलाई  निर्जला अधिकारी गाउलेले कुरा काटेपछि चोखो मन पनि धामिलीने रहेछ पाकेको गुलेलो सुन्तला पनि रस पसेको अमिलो कागती हुदो रहेछ। हिजो मेरी आमालाई बौसीको आरोप लागाय मरिसकेको बाउलाई हत्यारा हो भने मुग्लान पसेको दाईलाई कहिल्यै आऊन नसक्ने बनाए पापी पेटलाई भर्न म पनि मजदुरी गर्दै छु आफ्नो घर चलाउन मन नै नालागे पनि दुई चार जनासग हास्दैछु कर बलले हासेको पनि देख् नै नसकी कुरा काट्न थाल्दा रहेछन मीठो नमीठो खादा पनि  डाहाले मर्दा रहेछन अब मलाई यस्तो अन्याय सहीय छैन उठनु छ मलाई गरीबीभन्दा माथी अन्यायको पर्खालभन्दा धेरै टाढा पर देखीयको जूनको उज्यालो जस्तै 

सपना निर्जला अधिकारी   सानोमा म पनि डाक्टर हुन्छु भन्थे पाइलोट भाको सपना देक्थे उड़ी छुनु चन्द्र एक भन्दै कविता पदथे मास्टर की आमा कथा मेरै हो भन्थे आज अरबको जंगलमा भेडा चेराऊदै  छु सपनालाई बिपनामा मेटाउदै   छु गरिबको मु ल्य चूकाऊदै छु साउको ऋणलाई दिनदिनै घटाऊदै  छु एस ल सीको असी  प्रतिशत  अङ्क   घरमै  छ साठी   प्रतिशत ल्याएको हर्के त डाक्टर भयछ दोस्रो पटक पास भाको रामे त लेक्चर  भएछ तेस्रा  हुने सुनीता त भुन्टेकी  आमा भईछ गणित सरले सधै डाक्टर हुन्छस्  भन्थे के थाहा डाक्टर त पैसाले पो हुने रहेछ अंग्रेजी सरले सधै पाईलट  हुन्छस्  भन्थे के थाहा पाईलट त बाउको खल्तिले पो हुने रहेछ आजकल म कहिल्यै   झुटो सपना देख्दिन बरु सपनामा  मेरा बा आमा देख्छु

छोरी निर्जला अधिकारी हिजो आमाले भनिन इज्यत  जोगायस \ हिजो बाले भने मेरो नाक राखेस\ आज उसले मेरो उसले भन्यो मेरो प्यास मेटेयस\ अब म कसरी जोगाऊ आमाको इज्यत र बाको नाक प्यास मेटायको  तन र चुसेको शरीर लिएर मा कसरी भनू  आमा तिम्रो इज्यत बाकीनै  छ बा तिम्रो शिर अजै उचो नै छ हजुरआमा तिम्री नातिनी अजै चोखीनै छ प्यास  मेटासी  उसले भन्यो  तिमि मेरी प्रेमिका तिम्री प्रेमीका  म कसरी आमाकी प्यारी छोरी बनु बाकी ऋ दयकी राजकुमारी बनु ठुल्दाई की आखाकी नानि बनु आमा  पेटमा प्रेमीको  प्यास  बोकेर आमा  म  कसरी बनु तिम्री सानी गुडिया बा कसरी बनु तिम्री सानी राजकुमारी र तपाईहरूक  ईज्यतकी  धरोहर

The craze of Facebook is increasing day by day. Even in hotel, restaurant or in a cafe there is name of facebook. Above mention photo one of the suitable example of it. In a hording -board of restaurant also added facebook.com. When i saw it  i am amuzed by it. Honacha facebook.com what a funny name, isn,t it ? I can conclude this photo story saying picture tells it self and a picture tells more than a thousands of word.

There is one saying "There is no second in journalism." Journalism always seeks new and novel things. That,s why there is always first in journalism. Journalist always have to first in capturing photo. So photojournalist always want to capture photo. So, photojournalist always want to capture dessive movement and scoop photo. History is written as well as recorded document of past event. But photo gives a event public concern. Photo is one of the best medium to record something. And it is a live medium to record something. Photojournalist captured the photo to inform as well as to illustrate the story. Photo which were captured in the camera of journalist as well as published in the newspaper would be evidence for history. For example, Gorkhapatra in its 23rd Ashad edition had published a picture of Rana Priminister Chandra Samsher. If Gorkhapatra hadnot published that newspaper then we cannot able to see the apprence of Chandra Shamsher. So, it become history. Althoug

Monkey enjoying with banana in a Swambhunath temple