Mero Sansar- Nirjala Adhikari

Date:- 2071-03-16 Nirjala Adhikari Writing of the Day I always feel life is mysterious. Everyone has own mystery. Noone able to know others life fully. If anyone told you that he understood you then that is only hypocracy. Nothing more then that. If someone asked you who are you? Then you became puzzled while giving answer. Like the Sophie of Sophie’s world. Till the date I don,t know who am I. For my mom and dad I am their daughter, for my brother I am his sister, for my friend i am their friend and so on. But for myself who am i? What is my identity? As a female, sometimes I even questioned myself what is my identity? Our society, culture , tradition, religion never provide us or own seperate identity. They defined us only in the name of daughter, mother, wife and so on. We never got oppertunity to live our own life only in the sake of ourself. We always live and laugh in the name of daughter, wife and mother.   But i am still searching for own identity. Pondering for

Beauty Versus Me I would never able to understand that external beauty worth so much. From childhood, I keep on believing that beauty is beyond the skin deep. My mom always taught me how to be proud of my blackness, my femaleness and therefore my inherent ability to rise after being stuck down. But outer reality is far more different than my belief system. So, it ruined me in a great agony. My mom never gave me any suggestion, tips or lesson about how to be cosmetic beauty. She never told me you have to be a beautiful. She always wants to make me bold, courageous, intellectual and better human being. Nothing more than that. So, at the age of teenage, I would never realize that, I am not beautiful. I am not average looking girl. Infact, I am quiet   below than average looking. But after fifteen i could able to realize those things with the people around me. I encountered with the people who believe on external beauty. When I came to know that people saw me from different po

भूईफूलको सपना  हिजो गुरुले चन्द्रमा छुने सपना देख भने आज आमाले आकाशमा पुग भनिन् तर म जमिनमै छु कसरी पुग्न सक्छु चन्द्रमामा म त धर्तीमै छु कसरी सोच्न सक्छु आकाशको बारेमा बरु म देख्न सक्छु फूल, चरा, जमिन र चराचर जगतलाई बरु म छुन  सक्छु धर्ती, माटो र पानीलाई  म सपनामा गाऊको घर देख्छु संसार छोडेका  हजुरबा देख्छु अछेर  चीनाएकी  गुरुआमा देख्छु म देख्दीन  चन्द्रमा र आकाश म देख्न सक्छु छोटा पुड\का सपना गीनीपिग जस्तो नाकी टुइनटाओर जस्तो मेरो सपना भुईफूलको सपना

तिमी पहिलोपटक जब यो धर्तीमा पाहिला टेक्यौ त्यो दिन महिले त्यो ब्यथालाई नी बिर्से अनि खुशी भए तिम्रो त्यो कोमल मुहार देखेर मुस्कुराय  मेरो सन्तानलाई भेटेर परिवारका सबै बेखुशी भए तिमी पनि मेरै जातीकी पर्यौ भनेर बंश चलाउने भईनौ भनेर तर मेरा लागि तिमी संसार चलाउने बिधाता थीयौ मेरी आशाकी केन्द्र थीयौ मेरो दिनको सुरुवात थीयौ मेरो आखाको नानी थीयौ अनि त्यो पर देखिने जून थीयौ मैले तिमीलाई सबै थोक दिए जुन मेरो भागमा थिएन मैले तिमीलाई सबै सुख दिए जुन मैले कहिलै भोगीन म तिमी माथि गएको हेर्न चाहन्थे म तिमीलाई साएमन दि बुबा , नाइटिङ्गल , हिलारी अनि हाम्रै पारिजात जस्तै भएको हेर्न चाहन्थे मैले तिमीलाई कहिलै म बनाउन  चाहिन किन थाहा छ किनकी म चाहन्थे तिमी म भन्दा माथि ऊठ धेरै पर तर आज मैलाई नभनी तिमीले रोजीछौ त्यो बाटो तोडीछौ  त्यो पर्खाल जुन मैले कहिलै चाहिन तिमीले मेरो संसारलाई धोका दिएर परको त्यो परलोक रोजिछौ मलाई एक्लै यूद्धभुमिमा  छोडेर मलाई एक्लै पृथ्वीमा छोडेर अब म सक्दिन यो संसार जित्न जुन संसारमा तिमी छैनौ भो म सक्दिन आफुलाई बुझाऊन तिमी बिनाको संसार

जब आफ्नै जीवनलाई पल्लो घरको झ्यालबाट हेर्छु अनौठो लाग्छ सबैकुरा नौलो लाग्छ आफ्नै जीवन चुम्न नपायका खुशीहरु बिर्सन खोजेका ब्यथाहरु अनि भुल्न नसकेका चोटहरु खुल्न नसकेका राजहरु बोल्न नसकेका वाक्यहरु लेख्न  नपायका  कथाहरु सुन्न नसकेका गीतहरु बुझ\न नसकेका दर्शनहरु यस्तै यस्तै खोटहरु देख्छु अध्यारा रातहरु चीसा सपनाहरु तिनै सपनाका समाधिहरु