Mero Sansar- Nirjala Adhikari

I am not in that society where we respect differences. I live in that society where being different is like a crime. There is no soft corner or warm space for those who are littlebit different from “so-called” normal. We love to hear same type of thoughts, we like to see same types of people, I don’t know what is the cause?  But our society loves linearity. It never gives respect to those who have a different thought, those who look different. Sometimes when I see or analyze myself, I found myself the other. I do not look like what the girl expect to be looked like. I have brown skin, I am less than five fit, I am less than 40 kg, I am tiny than the normal. But I love my brown skin. It’s ridiculous when people say, “Why don’t you put lit bit powder in your face?” “Why not fairness cream?” I love my body shape. It’s boresome when people say “Why don’t you wear heels?” “Why don’t you eat more?” Really, these types of questions bother me. I have to love myself whatever I am. I have li

Sometimes 2016 says goodbye to me. I also say goodbye. But almost 15 days are left for official goodbye. While talking about 2016, I had many emotional ups and downs. Let's start with positive things. I have completed my master degree. I think this is one positive thing. But I went through many downs. Many obstacles. Many emotional exams. After many years I again started living alone. Lots of peers pressure. Lots of career tension. Last but not the least is that again I started feeling alone, companyless. In fact, second half challenged me a lot.    Every end is challenging like every start. I think, 2016 was the end of my formal study might be because of that it was challenging. Might be it was not challenging. But I think it was more disgusting, more loner than 2015. But some beautiful memories are there. I can’t forget trekking. Especially second day’s trip.             And one of the awesome memories is a journey of thesis writing. Everyone knows thesis writing is not

पानाहरु खाली छन् शब्दहरु मौन छन् तर  तिम्रो मात्र छैन् इतिहास मेरो पनि छ नहोलान् युद्धका कथाहरु बहादुरीका उपन्यासहरु... अंहका महाकाब्यहरु....... म तिम्रो मुलुकमा प्रेमका अलिखित कविताहरु लेख्छु म मातृत्वको प्रेमले ग्रस्त छु तिमीजस्तो भातृत्वको कुरा गर्दिन आज पनि हिजोजस्तै हुनसक्छ मेरो क्षितिज तिम्रो सयनकक्ष भन्दा सानो.......... म तिम्रो मुलुकको सानो मानिस हुँ परिचयपत्रमा अझै तिम्रै नाम छ तिम्रै नामले रंगिन्छु तिम्रै नामले अल्निन्छु नहोला मेरो छुट्टै इन्द्रेणि छुट्टै शब्दकोश अझै पनि कहिलेकाही तिम्रै शब्दहरु सापटी लिन्छु र पनि तिम्रो मात्र छैन इतिहास मेरो पनि छ युद्धमा नरंगेको मेरो इतिहास प्रेम मात्र प्रेमले पिडित छ ।

माफ गर आज म सपनाको कुरा गर्दिन तिमीलाई थाहा छ  वा छैन म इन्द्रेणिको कुनै रंग होइन न हुँ गलामा सजिने कुनै सुन्दर फूल म गूलाफ होइन न सयपत्री म हिमाल होइन न नदि.…  वा तिमी बुझ्न सक्छौ म तिमीले देख्ने सपनाकी परी होइन न तिम्ले प्रत्येक दिन आँखामा सजाउँने भिड हुँ म केहि होइन न फेसबुक वालमा "सुन्दर" को उपमा पाउँने सुन्दरी वा ओठमा रातो पोत्ने किशोरी न हुँ हरेक दिन प्रशसाको उपहार पाउँने कुनै भाज्ञमानी म केहि होइन न तिम्रो भूतपुर्व प्रेमिका न हुनेवाला वा तिम्रो कल्पनामा सजिएकी जीवनसंगिनी म केहि होइन न सपना......... न विपना............... न भविस्य............................ धिप धिप गर्दै बलेको मैनबत्ती हुँ म बल्न पनि सक्छु नबल्न पनि सक्छु पग्लिएँ भने बलेछु भन्ने बुझ्नु नत्र कठोर यथार्थको पर्याय ।

थाहा छैन यात्राको सुरुवात के थियो मुस्कान वा रोदन ? भन्नुपर्ने केहि थिएन हामी चुपचाप बस्न सक्थ्यौं पहाड, हिमाल र मैदान जसरी रुख, फूल र पात जसरी तर हामी गुमसुम बसेनौं आँखाका भाकाहरु पढ्यौं मुटुका चालहरु सुन्यौं थाहै नपाइ हामी मौन रहेर पनि मौन रहेनौं कहिलेकाही नदीजसरी गड्गडायौं पानी बनेर कहिलेकाही फूलजसरी फक्रर्यौ मुस्कान बनेर यदाकदा सपनाको रंगिन क्यानभासमा सैर गर्यौ रंग बनेर थाहा छैन यात्राको अन्त्य के हुँनेछ................  आज म गन्तब्यको चिन्ताले ब्याकुल छु ।

रंग र बेरंग बिच युद्ध चलिरह्यो जीवनको आफ्नै परिभाषाभित्र मलाई एउटा रोज्नुथियो बेरंग रोजिदिएँ । थुप्रै रंगहरुसँग घुल्न नसक्नुको पिडा वा इन्द्रेणीसँगको दुश्मनी हुनसक्छ रंगको आफ्नै मैफिलभित्र बहिस्कृत हुनुको प्रतिसोध मैले बेरंग रोजिदिएँ ...... थुप्रै थुप्रै सुन्दर रंगहरुबिच असुन्दर हुनुको आत्माबोध वा अनेकौ रंगलाई बेरंग देख्ने दृष्टिभ्रम हुनसक्छ रंगिनलाई रंगिन नमान्ने मेरो आफ्नै जीवनभ्रम मैले बेरंग रोजिदिएँ । आज जीवनको यही बिन्दुमा अडिएर आफैँसँग सोधिरहेछु रँगलाई त्यागेर बेरंग रोज्नुलाई के भनिन्छ स्वतन्त्रता मुक्ति मोक्ष वा अचल्तिको बाटो ?

विचारको स्वाधिन परिधिभित्र रहेर सफा सेतो कागजमा लेख्ने, कोर्ने कैद गर्ने कुराहरु हुँदाहुँदै पनि मौन रहन चाहेँ ।  चेतनाको मौलिक शब्दकोसभित्र सायद लेखिएको थियो यो कागज, मसी र अक्षरको संसार होइन यहाँ अक्षर कम हाड, मासु र छाला बढी बुझिन्छ यहाँ अक्षरहरु कम लेखिन्छ जती लेखिन्छन् कपाल नाक र आँखाहरु लिपिस्टिक, गाजल र नेलपोलिसहरु । यहाँ अक्षरहरु मगजबाट जन्मदैनन् जती जन्मन्छन् स्तन, योनी र लिङ्गबाट जती हुर्कन्छन् हाड, मासु र छालाबाट । मौनताको सिङ्गो किताब साक्षी राखेर किन किन आज हाडमासुको अक्षरबजारबाट अर्को कालो झण्डा आफैँबिरुद्ध देखाउँने रहर जागेको छ ।

म कसैले नकोरेको चित्र हुँ सायद आफैँले पनि  ,   this is the one line which I mostly use to explain myself. Or this is the final sentence I choose to explain myself. Explaining  oneself  is the hard job because people  rarely  want to understand  oneself . Apart from that explaining  oneself,  is quite an egocentric job. People hardly feel comfortable to listen to others. So do I. That’s why sometimes I think that why to write about myself, it’s a foolish job. But diary writing  habit   compels  me to write about myself. It’s all about one, who is so boring but writes about herself. One who never fits in any box but sometimes talks about convention and norms. One, who never got any best friend in childhood but sometimes writes about friendship. One, who is quite odd and has a contradiction in herself but sometimes opines about  common  agenda. This is all about that one who even doesn't know she has to write about herself or not. Previously, I committed that next time I will no

एउटा पारिलो मध्यान्नमा तिमी भेट्टिएका थियौ जसरी भेट्टिन्छन् घाम र क्षितिज पृथ्वी र ताराहरु अनायासै हामी भेट्टियौ जसरी भेट्टिन्छन् फूल र भमराहरु परेवाका जोडिहरु नदिहरु संगम बनेर । देख्नु र साँच्चै मिल्नुको भेद कहिले मेट्टिएछ थाहै भएन जसरी भेट्टिन्छन् मसी र अक्षरहरु रंग र कुचि त्यसरी नै तिमी र म हामी भएछौं इतिहासको एउटा स्वर्णिम कालाखण्डमा । आज तिमी भन्दैछौ अब हामी छुट्टिनुपर्छ् र छुट्टिनुको कालो महाभारतलाई मैले बिछोड नमानि यात्रा मानेर तिम्रा लागी एउटा फराकिलो मूलबाटो रोजिदिएकी छु । अनि तिम्ले मेरो लागि खुशी हुने एउटा सुन्दर महाकाब्य लेखिदिएकाछौ र म त्यसैलाई तिमी ठानेर बिदाइको हात हल्लाउँदैछु ।

जति तिम्रो हो यो आकाश  त्यति हाम्रो नि हो जती तिम्रो हो धर्ती  त्यती हाम्रो नि हो  कैद अकैद धेरै दृश्यहरु साक्षी छन् जति तिम्रो हौ तिमी त्यती मेरो पनि हुँ म ।

म सफेद थिएँ रंग पोतीनुअघिको क्यानभाषजस्तो कविता लेखीनुअघिको कागजजस्तो मन साट्टिनुअघिको प्रेमजस्तो अनायासै तिमी आयौ सप्तरंगी रंगहरु बोकेर थाहै भएन कुन दिन म तिम्रो रंगमा घुलेछु र तिमीजस्तै रंगीन बनेछु आज निक्कै समयपछि जब आफ्नै सफेदपन चाहियो जिजिबिषाका लागी तब पहिलोपटक आफ्नै खोजिमा यो कविता लेख्दैछु ।

One day mummy said to me, “I could’ve been somebody, you know?” as usual I laughed and said, “yea, I know.” But that statement hunted me alot. I love her because she is my mother. But as a mother and a daughter we have a different type of relationship. And in different  phases  of life I understood her differently. In childhood, she has never been my inspiration. In those days I was quite closer to Buwa. He used to be my inspiration. I used to think he is more bold and intellectual than her. But I never tried to understand her  separately . I used to fascinate more by him. In those days I had a  misunderstanding  that bold people were quite interesting than emotional one. Unlike that mummy used to cry in trivial matters. So, I used to be quite far from her. But, now when I think about her, I become quite emotional. Quite nostalgic. And sometimes I feel  regret  because of my  inability  to understood her. Now, she is my role model, she is my inspiration. Sometimes when we, friends 

उपस्थितिको सिङ्गो कोलाजमा तिमी थिएनौ र पनि महशुस गरे तिम्लाई हृदयको एउटा गुलाफ तिमीलाई दिए यादहरु मार्फत र भावनाको सिङ्गो कलमले एउटा प्रेमपत्र लेखेँ । प्रिय प्रेमिला मन! प्रेमदिवसको यस प्रेमिल अवसरमा प्रेमिको हैसियतले तिमीसँग केहि कुरा माग्दै छु नाई! नभन्नु । प्रिय! हाम्रो सन्बन्ध तुसारोजस्तै रहेछ जब हावा र बतास हरु आउँछन् सबै उडाएर लादा रहेछन् तब दुखी प्रेम बाहेक केहि रहदैन हामीसँग त्यसैले बताससँग पनि नडराउँने जब्बर हुँदैछु प्रेमी निस्ठूरी भै नभन्नु । कहिलेकाही जब संसार बौलाउँछ म आवाज उठाउँन सक्छु एक्लो भएपनि तिमीबिरुद्द पनि तब हाम्रो प्रेमलाई बिर्सेर भावनामा तेजाव नफाल्नु संम्झनु एउटाै बाटो हिडे पनी हामी भिन्न यात्री हौँ भनेर । प्रिय यदाकदा म आफैसँग हराउन सक्छु तिमीलाई आफ्नी मायालु नलागेर एउटा सिङ्गो मनुष्य मात्र लाग्न सक्छ तब यो सम्झनु की त्यो सिङ्गो प्राणिभित्र केहि तिमी हुनेछौ केहि म । मेरो प्रिय मान्छे अरुलेझै तिमीले मेरो आँखाको, कपालको र अनुहारको बर्णन नगर्नु ताकी म त्यो भन्दा माथी उठ्न सकू धेरै माथी । समयको बतासले हाम्रो सम्बन्ध

मर्स्याङ्दी किनारको बस्तीबाट  आज म उद्घोस् गर्दै छु केहि खेस्रा कथाहरु, उनको! माफ गर आज यही कथासँगै उनको बिसर्जन गरिदैछ  कुहिरोले धुम्म भएको बिहानीमा उ जन्मिएकी थिई रे एउटा टुकी घामको किरण लिएर एउटा जुनकिरी उज्यालो बोकेर  तोरीका फूलहरु मस्त फूलेका थिए बालुने फाटभरी समयसँगै उ पनि फक्रदै थिई त्यो सानो बस्तीभरी  किशोर सपनाहरु बोकेर उ बिद्धालय, क्याम्पस, विश्वबिद्दालय पुगी सडक, हल र सभाहल पुगी अक्षर, किताब र पुस्तकालय भित्र छिरी उसँगै फक्रदै थिए उसका स-साना विचारहरु विचार बोक्ने खिरिएका शब्दहरु भावना बोक्ने मनरुपी कविताहरु  के जीवन जिउँनुदेखी अलग हुनसक्छ के प्रेम प्रेमीदेखी भिन्न हुनसक्छ के शब्द विचारवाट छुट्टिन सक्छ के यात्रा यात्रीवाट ठुस्किन सक्छ  आज त्यही मर्स्याङ्दी किनारको बस्तीबाट उसको विदाई हुँदै छ भब्य बिदाई भब्य बिसर्जन सिँदुर, पोते, बारामाला, चुरा सबैका साथ आज यही कथासँगै उ बिसर्जित हुँदैछ मर्स्याङ्दी किनारको बस्तीबाट । 

“Someday I will have a best friend all my own. One I tell my secrets too. One who will understand  my jokes without my having to explain them.” This is my childhood dream. Dream to have a best friend, friend all my own. But the tragedy is that I never got a best friend who is all my own. I was a lonely child. Very lonely. I  didn't  have any close friend. I used to stay alone, walk alone, speak alone. So, I used to think alone is synonyms of me. These days, I used to feel so tiny. Very tiny.  Tiny like an ant. Tiny like a  mosquito . All my friends were bigger than me. Quite bigger. Quite beautiful. Quite handsome. They were different than me. I was different than them. So, we never tried to understand each other, neither they nor I. But my lonely childhood still hunts me. I do not feel comfortable talking about my childhood memories. I really  don't  want to revisit them. Actually, I do not feel nostalgic thinking about childhood friends. In Fact, I want to  delete  my chi