Mero Sansar- Nirjala Adhikari

निर्जला अधिकारी  चराहरु आकाशमा उड्नु, फूलहरु फूल्नु, पानी पर्नु सायदका प्रकृतिमा हुने स–साना पाटाहरु मात्र हुन् तर गहिरेर हेर्दा सबैभन्दा गहिरा कुराहरु पनि । जे हाम्ले गर्हौ ठान्छौ कहिलेकाही लाग्छ ति सब बेअर्थका कुराहरु हुन् । गहिरेर हेर्दा स–सानाको महत्व गर्हौ ठानिने चीजले कहिल्यै सम्बोधन गर्दैन ।  कहिलेकाही तिनै मसिना बात गर्ने मानिसहरु भेट्दैनौ । तिनै मसिना कुरा गर्न सबैभन्दा नजिकका मान्छेहरु चाहिन्छ । ठूला बादबिदाका कुराहरु त सबैसँग गरिएला तर हृदयका मसिना कुरा गर्न आफूझै लाग्ने मानिसहरु चाहिँदो रहेछ ।  यदाकदा लाग्छ, उपलब्धिको होडबाजीमा, नाम र दामको होडबाजिमा, तँ ठूलो कि म ठूलोको मोलमोलाइमा हामीले एकअर्कालाई सुन्न सुँनाउँन छोडिदिँदा रहेछौ । लाग्छ, कसैले त आफूलाई सुनिदियोस्, कहिलेकाही बिनाजजमेन्ट सुनिदिले मानिसको कमी महसुस हुन्छ । सायद यस्तो महसुस सबैलाई हुन्छ । मानिसहरु भन्छन्, तिमी जे हौ तिम्रो कामले भन्छ । मलाई कामले मानिसलाई चिन्न खोज्नु सबैभन्दा कठोर कामझै लाग्छ । सायद हामी सबैले बाँच्नको लागि केही गरीरहन्छौ, कसैले बाध्यताले, कसैले रहरले तर ति बाध्यता र रहरबिच मानिस कहीँ

  निर्जला अधिकारी भर्खरै बिहानी भएको छ । शहरमा हलचल बढीसकेको छैन । आकाशमा बादल यथावत नै छ । सदाझै आज पनि बिहानै बिउँझिएकी छु । आज काममा जानु छैन तथापी सुतिरहन सक्दिन । बाहीर आकाश हेर्छु मलाई बिना हलचलका शान्त बिहानीहरु मनपर्छ । झ्याल खोलेर  बाहिर एकटङ्कारले हेर्दै छु । अबका पाँच दिन मेरा आफ्ना हुन्, कसैलाई बाड्नु नपर्ने केबल आफ्ना । आधि पढिभ्याएको किताब सिरानीमा छ ।  आधि जाचेका कापीहरु अर्को टेबलमा छन् । ल्यापटप बन्द छैन । सबै चीज अधुरो यात्रामा छन् । सायद म जस्तै । यो अधुरोपन सायद मेरो आफ्नो हो । म गरीभ्याएको कामलाई सेलेब्रेट गरेर बसीरहन सक्दिन । अप्राप्तीले सदा पोल्छ ।  यहि अधुरोपनमा आफैलाई खोज्छु कहिलेकाही । यदाकदा लाग्छ, जे देखे जे जीउँदैछु मेरो आफ्नो हो । आफैसँग गुनासो नभएको पनि होइन तर   कहिल्यै लाग्दैन कोही अरुको मूलबाटोमा हिडेँ । आफू वरीपरीका मानिसहरु भेट्छु सबैको गुनासो छ समय नभएकोका । आफूलाई हेर्छु, चाहिनेभन्दा बढी समय पाउँछु । मसँग समयनै समय छ । हप्ताको एउटा पुस्तक प्राय पढ्छु । आफैसँग बोलिरहन्छु । आफैलाई मनलागेको चिज गर्छु । समयसँग गर्नुपर्ने गुनासाहरु केही छैनन् ।

  निर्जला अधिकारी अदालतबाट कसरी घर आइपुगेँ थाहा छैन । अन्तिमपटक उसलाई बाई भन्न सजिलो थिएन । अनौठो उल्लास बोकेर उ मेरो जीवनमा आएको थियो । उसको आगमनले अनौठो उल्लास र उत्साह दिएको थियो । अहिले अनौठो सान्नाटा र पिडा छ मसँग । थाहा छैन म कहिले पिडामूक्त हुनेछु । कहिले आफैँले आफैँलाई प्रेम गर्न थाल्नेछु ।    थाहा छैन यो जीवनको कुन मोड हो । यो कल्पना होइन , यो पूर्ण कल्पना पनि होइन । यो जीवनमा नजोडिएका बिन्दु झै पो हो  की । बिन्दुले उपस्थितिको पूर्णतालाई जनाउँदैन । कहिलेकाही लाग्छ म उपस्थितिको त्यही अबस्थामा छु जसलाई अनुपस्थित भन्दा  हुन्छ । उ थियो जीवनमा  तर उसको उपस्थितिलाई उपस्थिति मात्र मान्दिदा हुन्छ ।  आज बाट उ थियो भनेर भन्दा हुन्छ । उ गएकोमा मलाई कुनै गुनासो पनि छैन । कहिलेकाही लाग्छ चिच्याएर भनिदिउँ तिमीहरु सबै उस्तै हौ । म मेरो आफ्नो लागि काफी छु ......................... उसँग करिब एक बर्ष बिरानो देशमा बिताएँ । लागेको थियो कसैले छाडे पनि उसले मलाई सम्हाल्नेछ । टुटेकालाई प्रिय ठान्नेहरु मलाई अझ प्रिय लाग्छ । म टुटेकी थिएँ । मलाई लाग्यो उसको उपस्थितिले सब सामान्यझै बन्नेछ । बिडम्

  निर्जला अधिकारी ओछ्यानमा नाङ्गो पल्टिएको छु । जीउँका कपडाहरु लथालिङ्ग कोठाभरी छरीएका छन् । एकछिनअघि आगोझै तातेको शरीर सेलाएर चिसो भएको छ । शरीर शिथिल भएको छ र मन पनि । एक खाले ग्लानी मनभरी फैलीएको छ । तृप्त भएर पनि नभएझै आँखाभरी अनौठो सान्नाटाँ छाएको छ ।  उ गैसकेकी छ । शरीरमा अब रोमाञ्चकता बाकी छैन । छ त केवल  एक गाल्नी । शरीर नाङ्गो छ । नग्नता कुरुप हो वा सुन्दर मलाई थाहा छैन । तर किनकिन आफैलाई नियाल्दा आफै तर्सिदैछु । लाग्दैछ आजबाट म जो थिएँ त्यो रहिन । हिजोसम्म जसलाई म खराब ठान्थेँ आज म त्यहि खराब मानिस भएको छु । भोली आइतबार हो...... बिहानै उठेर गर्नुपर्ने कामको अर्को चाङ छ । र पनि आफैले आफैलाई सम्झाउँन सकेको छैन । कसरी केही मिनेटको सुखको लागि म आफ्ना पुराना सिद्वान्तहरुलाई एकाएक त्यागिदिन सक्छु । के सबै मानिसले शरीरको सुखको लागि सिद्वान्तको बोरा ओड्दैनन् । वा म त्यहि मानिसको जमात हँु जसको सिद्वान्त बन्द कोठाभित्र पस्ने बित्तिकै एकाएक मलिन हुन्छ । मैले कहिल्यै सोचेको थिइन, मैले पहिलोपटक कसैले चुम्ने काम शरीरको लागि मात्र गर्नेछु । हिजोसम्म मेरा लागि प्रेमको कसि पहिलो  र शरीर

  निर्जला अधिकारी उसको कोठामा छु । सेता पर्दा सेतो तन्ना आकाशे रंगका कुशनहरुले कोठा उज्यालो देखिएको छ । उसको ओछ्यानमा हरेक हप्ता उसलाई मनपर्ने सेतो रंगको तन्ना ओछ्याइदिन्छु । हरेक दिन उसको किताबमा जम्मा भएको धुलो पुछ्ने गर्छु । उ छैन तर यी सबै चीजहरुले उ भएझै महसुस गराउँछन् । उसको यो बाइसौ जन्मदिन हो । बाइसौ जन्मदिनमा उसको लागि बाइिस वठा किताबहरु ल्याएकी छुु । थाहा छैन उसले यो देख्छे वा देख्दिन तर मलाई लाग्छ उसले यो देखोस् । मेरो अगाडी उसले लेखेको अन्तिम डायरी छ.......................... डेट– १५ डिसेम्बर, २०२२ “हिजो रुपि कौरको होम बढी पढेँ ।  त्यसपछि रातभर स्याली रुनिको “कन्र्भसेसन बिथ  फेन्डस्”को सय पेज पढेँ । सधै झै हिजो पनि निद्रा लागेन । सुत्न नसेकेको तिन महिना भैसकेको छ । जब रात पर्न थाल्छ मुटु धड्किन्छ । सुत्न सक्दिन । मामुलाई धेरैपटक भनेको हो पत्याउँनुहुन्न । म निदाउँन सक्दिन । केही नराम्रो कुरा सुन्नेबित्तिकै हात काम्छ । पढ्न पनि आजकाल त्यहि मन लाग्दैन । हुन त सबैले मलाई किताबको किरो भन्छन् । तर आजकल पढ्न सक्दिन । मलाई लेख्न मनपथ्र्यो तर आजकाल लेख्न पनि सक्दिन । बाबाको अफिस

किताब नभएको भए के हुन्थ्यो ? यो प्रश्न मलाई अहिलेसम्म कसैले सोधेको छैन । तर आफैँले आफैलाई कयौ पटक सोधेकी छु । उत्तर सजिलो छ म आज जे छु त्यो हुँदैनथेँ  । सायद कसैसँग गफ गर्ने कुराहरु रहदैनथेँ । अथवा मैले आफैँले बुझ्नको लागी सायद थोरै केही साघुरा बाटाहरु मात्र बच्थेँ होलान् । मलाई पुस्तकको संसार सदा फराकिलो मूलबाटो लाग्छ । मैले पैसाका लागि, नामका लागि, पदका लागि कहिल्यै पढिन । मलाई यो भनीरहँदा कुनै गुनासो छैन । मेरा लागि पुस्तक आधुनिक भाषामा भन्दा साधन साध्य केही पनि होइन ।  र पनि  सबैचिज हो ।  कयौ बर्षहरु आफैँले आफैँलाई झिनो ठानेर बिताएँ । कहिल्यै लागेन आफूझै अरु कोही पनि छ । एक एक्लो बालकको लागि पुस्तक रमाइलो साथि हो । मैले आज पनि पुस्तकलाई साथीको रुपमा बुझ्ने गर्छु । ममि भन्नुहुन्थ्यो यो नदिझै हो यसले तिमीलाई पर लग्नेछ । ममिका शब्दहरु अनौठा लाग्थे । बुझ्दैनथेँ तर बुझ्थेँ पनि । मलाई आज पनि लाग्छ कि म नदीलाई बुझ्छु कि अक्षरहरुलाई । मेरा लागि नदी र अक्षर दुबै एकै हुन् । मलाई लाग्छ मैले देखेका सपनाका अग्ला र सग्ला स्वरुपहरु यी दुई मात्र हुन् । मलाई कहिलेकाही अक्षरहरु आफैँझै लाग्छन

  आफैँसँग बेखुस भएर शहरका गल्लिहरुमा भौतारिँदैछु । थाहा छैन के पाउँनु छ के गुमाउनु छ । थाहा छैन यी बेखुसीका श्रीङ्खलाहरु कहिलेसम्म चल्नेछन् । उही सडक, उही क्याफे, उही मानिसहरु, उही चियाका कपहरु । यस्तो लाग्दैछ  म पुनराबृत्तिका जिउँदैछु । कुनै दिन कसैले भनेको थियो जीवन भनेको  दोहोरीनुनै  हो । थाहा छैन उ कहाँ केमा दोहोरीरहेको छ । तर म दोहोरीन चाहन्न । मलाई पुनराबृत्तिले पोल्छ ।  किनकिन यो भिडमा आफैलाई खोज्दैछु । लाग्दैछ म भिडनै हुँ । भिडसँग झै मसँग पनि कोलाहल छ । तर चिच्याउँन सक्दिन । यो कोलाहलमा आफैँलाई खोज्नु आफ्नै अस्तित्वको कोलाहललाई सम्बोधन गर्नु नै रहेछ । भिडमा आफैँलाई खोज्नु ठिक हो वा होइन मलाई थाहा छैन । म त नदि किनारकी केटी हुँ । म त बग्न चाहन्थेँ । मलाई डुब्न र तैरिन दुबै आउँछ झै लाग्थ्यो । म त्यो केटी थिएँ जसलाई आफ्नो मानक आफैँ बनाउनु थियो । म आफ्नो यात्राको मालिक आफैँ बन्न चाहन्थेँ । तर किनकिन आज नदी किनाराझै महसुस हुँदैछ । म चाहन्न म डोबहरुझै एकनासको छालहरुसँग मात्र लडुँ । दिनहरु कति छिटै बित्छन् है ? आफैलाई सम्बोधन गर्दागर्दा  कयौ बर्षहरु बितेछन् । कहिलेकाही लाग्छ म