Mero Sansar- Nirjala Adhikari

  निर्जला अधिकारी यो परी कथा होइन । न यो कल्पनाको उडान हो । यो रमाइलो कथा पनि होइन । सायद यो कथाको परिभाषा भित्र नपर्ने अकथा हो । छोरीलाई परीझै ठान्ने समाजमा अपरीहरु पनि छन् भन्ने हामी सबैले बिर्सन्छौ । यो तिनै अपरीहरुको अकथा हो । यो दुखेसो पनि होइन । यो माग होइन । यो परिर्वनको लागि गरिएको अनुरोध पनि होइन । मलाई पनि प्रेम गर भनेर गरिएको सम्बोधन पनि होइन । यो धुमिल कथा हो । अघि भनेझै कथाको परिभाषा भित्र नपर्ने अकथा हो  अकथाहरु लयबद्व बनेर आउँदैनन् । यो लयमा बगेको प्रेमको कथा होइन । यो त छुटेका ति मानिसहरको कथा हो जसलाई छुटाएको हामी पछुतो मान्दैनौ । यो नाजुकताको यात्रा हो । यो अपरीहरुको अध्यारो यात्रा हो । जहा उज्यालो खोज्न शब्दहरु केलाउन पर्नेछ । यो भावको यात्रा हो जसलाई बुझिँदिँदा मात्र हुन्छ । यदि तपाई रुन चाहनुहुन्छ भने पढ्दै गर्दा रुँदा हुन्छ । तर कदापी पढिसकेपछि सहानुभूतीका शब्दहरु नलेखी दिनु होला । यो पुनराबृत्ति हो । सायद मानिस दोहोरीन चाहन्छ । वा नचाहदा नचाहदै पनि दोहोरीन्छ । यो पनि दोहोरीरहने मेरो मनस्थितिजन्य कथा हो । आज भावनामा दोहोरीएकी छु । आफूजस्तै अरु कसैको कथा सुनेर भड

  निर्जला अधिकारी क्याफेको एक कुनामा म छु अर्को कुनामा उ छ । भन्नैपर्ने केही छैन । दुबैको हातमा चिनि सहितको कफि छ । उ शान्त देखिन्छ । सायद म पनि शान्त देखिन्छु । यो अन्तिम दिन हो हामीले एक अर्कालाई हक सहित भेट्न मिल्ने । सायद यसपछि कुनै दिन बाटोमा भेटिनेछौ । वा दोबाटोमा आँखाहरु जुध्नेछन् तर एक अर्काअर्कालाई नाम सहित बोलाउँन सक्नेछैनौ । वा देखेपनि नदेखेझै गर्नेछौ । वा कहिल्यै भेट्नेछैनौ ।..... केही थाहा छैन । उसलाई भेट्दा म बिसकी थिएँ आज अठ्ठाइसकी भएछु । कहाँ गए ति नौ बर्षहरु म खोज्दैछु । थाहा छैन ति बर्षहरु जीवनका स–साना बिन्दुहरु मात्र भएकी । सायद यो शून्यता वा मौनता आवश्यक थियो कि । वा थिएन कि । अब त हामी विच सम्बन्धको नाउँमा उपस्थिति मात्र बाकी छ । र केही समय पछि त्यो पनि रहनेछैन । सायद केही नहरनु विच पनि केही रहने पो छ कि । “अब बिदा हौ” उसले मलाई नहेरी भन्छ । म शिरमात्र निहुर्याउछु । “तिमी एक्लै जान्छेउ कि म पुर्यादिउँ ।” उ सोध्छ । म एक्लै जान्छु । म भन्न सक्दिन । भदौको महिना छ म उसको बाइक पछाडि चिसि भएकी छु । म उसलाई पहिलेझै अगाल्न सक्दिन । उ मलाई समाउ भन्न सक्दैन । म सँग आस