तिम्रो सिङ्गो उपस्थिती
मेरो सिङ्गो आयू थियो
तिम्रो उचाई देखेर
मैले आफ्नो पुड्काई थाहा पाए
तिम्रो अग्लाइले मलाई बग्न सिकायो
तिमी पग्लिएर बनेको गहिराइले
मलाई डुब्न सिकायो
फरक यति हो
तिमी परको हिमाल हौ
म वरको नदि ।।
थाहा छैन तिमीले कहिल्यै बुझ्यौ वा बुझेनौं । सायद बुझेनौं वा कहिल्यै बुझ्ने छैनौ, यो म जान्दिन । तर यो कविता तिम्रो लागी थियो । हिमालको विम्बमा तिमी थियौ नदिको बिम्बमा म थिएँ । तिम्रो उचाई मेरो अस्तित्व बन्यो म तिम्रो अस्तित्वमा बाचेँ । कहिलेकाही लाग्छ म विम्बमा बाचें । तिमीलाई लाग्ला विम्बमा बाच्न सजिलो छ । छैन भन्न म सक्दिन, छ भन्ने मसँग साहस छैन ।
तिमीलाई लाग्ला म कवि भएँ र एक लहडी कविझै कवित्वमा बोल्दैछु । तिमीलाई लाग्नु ठिकै हो तर म कबि होइन म त प्रेमी हुँ । हुन त कवि र प्रेमी हुनुको भिन्नता मलाई थाहा छैन । मैले जे लेखें कवि भएर होइन प्रेमी भएर लेखें । आज आएर महशुस हुन्छ प्रेममा बाच्नु कवित्वमा बाच्नु रहेछ । सायद तिमी पनि प्रेम नभएर कबिता पो थियौ की ?
तिमी एक मौन कबिता बन्यौ मैले त्यो मौनतालाई नै प्रेम गरें । मौनतालाई प्रेम गर्नु एकतर्फबाट हेर्दा तिम्लाई होइन मेरो आफ्नै प्रतिबिम्बको तिमीलाई प्रेम गर्नु रहेछ । हुनसक्छ मैले तिमीमा आफूलाई नै भेटे । तिमी एक सादा क्यानभाष थियौ, तिम्रो अभिब्यक्ती शून्यतामा थियो । लाग्छ मैले त्यही शून्यतालाई नै प्रेम गरें । केही नहुनुलाई सबथोक हुनु र सबथोक हुनुलाई केही नहुनु ठानें । तिमीलाई लाग्न सक्छ यो कुनै पग्ली लहडीको अभिब्यक्ती हो । सायद अस्तित्वमा रहेको सबैभन्दा बकमफूसे र बकवास अभिब्यक्ती प्रेमको अभिब्यक्ती नै हो । मैले त्यही गरें ।
हुन त मैले तिमीलाई प्रेम गर्छु कहिल्यै भनिन मलाई लाग्यो नदिले हिमाललाई प्रेम गर्छु भन्नु अस्तित्वको नियतीलाई अस्विकार गर्नु हो । मैले स्विकार गरिन । लाग्यो म तिमीलाई प्रेमको अभिब्यक्ती नगरेरै पनि तिमीसँगै छु । तिम्रो उचाइमा मैले आफ्नो गहिराई नापेँ, मैले तिम्रो अस्तित्वलाई आफ्नै ठानेर स्विकार गरेँ । स्विकारोक्तिका यतिका वर्षहरुमा हलचलहरु आए तिमी पग्लियौ म बगें हाम्रा यात्राहरुमा दुरीहरु बढे ।
हुन त हामी एउटै बिन्दुका रेखाहरु कहिल्यै थिएनौ । हामी त दुई बिन्दुबाट आफ्नै यात्रामा निस्केका दुई समानान्तर रेखाहरु थियौ । देख्नेहरुले हाम्रो यात्रालाई नदिका दुई किनारा ठाने जो कहिल्यै एउटै गन्तब्यमा पुग्दैनन् । मैले पनि त्यही ठानेँ । त्यसैले मैले आफ्नो नियतीलाई सहर्ष स्विकार गरेँ । तिम्रो यात्रालाई कतै दोबाटोमा छुटेको मेरो आफ्नै यात्रा ठानेर परबाट हेरिराखेँ ।
यात्राको आफ्नै गन्तब्य हुँदो रहेछ जस्तोकी प्रेमको । प्रेम र यात्रालाई एउटै वृत्तमा राखेर हेर्ने हो भने हामीलाई यी बिचको समानता पक्कै महशुस हुन्छ । यात्राको झै प्रेमले पनि हरेक समय नयाँ सहयात्री भेट्छ । तर हरेक सहयात्रीसँग बिताएको समय हर क्षण नदिमा बग्ने पानीको झै हिजोको जस्तो हुँदैन । सायद प्रेममा पनि त्यहि हो । यात्रामा झै सायद प्रेममा पनि एकको बदला अर्को हुन सक्दैन ।
मैले भनिसकेँ अब हामी दुरीका हिसाबले एक लामो खाडलको अन्तरमा छौ । अब चाहेरै पनि त्यो खाडल पुर्न ग्राहो छ । एक बिन्दुमा तिमी छौ अर्को बिन्दुमा म छु । मैले तिम्रो लागी लेखेको कबिताझै अब तिम्रो अस्तित्वमा म नभेटिन पनि सक्छु । हुन त गहिराइले उचाइको अस्तित्वलाई स्विकार्न सजिलो थिएन न उचाइले गहिराइको । साच्चै भन्दा एकले अर्काको अस्तित्वको कुरा गर्नु एक क्षितिजले अर्को क्षितिजलाई आफ्नै ठान्नु जस्तै हो । अब म त्यहि अडानमा बसिरहन पनि सक्दिन ।
तिम्रो उपस्थितिलाई आफ्नै आयू ठानेर मैले तिमी बिनाको आफूलाई नर्कान खोजेको पनि रहेछु । नर्कानु एउटा कुरा तर हकिकत अरु केही बन्दो रहेछ । भन्छन् नि समयको वृत्तमा हामी कोही अट्न सक्दैनौं । आज त्यस्तै लाग्दै छ । हेर्दाहेर्दै मैले तिमी बिनाको आफूलाई स्विकार्न थालिसकेको छु । थाहा छैन समयको यो सत्यतालाई स्विकार्नुलाई प्रेमको शास्त्रले कसरी परिभाषित गर्छ, सायद सच्चा प्रेम पो मान्दैन की तर म यसलाई यात्रा मान्छु । किनाराको यात्रा । जसमा रहने डोबहरु किनारामा जस्र्तै अजम्बरी नबन्न सक्छन् । न म तिमीलाई अजम्बरी बनाउँँन चाहन्छु न आफूलाई न हाम्रो प्रेमलाई नै । मलाई लाग्छ सधै बगिरहने नदि , सधैँ फूलिरहने फूल र हावाजस्तै मैले तिमीलाई आफ्नो ठान्नु वा प्रेम गर्नु मानव अस्तित्व कुनै अनौठो भूल होइन । यो त हिजो पनि थियो र भोली पनि रहिरहने छ । बस् तिमी र म रहनेछैनौ ।
मैले तिमीलाई प्रेम गर्छु पनि भन्न सक्थें तर मलाई लाग्यो प्रेम गर्छु भन्नु र प्रेमलाई अनुभूत गर्नु दुई भिन्न क्रिया रहेछ । मैले प्रेमको अनुभूत त गरेँ, तर तिमीलाई नै गरेँ म भन्न सक्दिन । सायद तिमीलाई आफ्नै प्रतिबिम्ब ठाने र आफैलाई प्रेम गरेँ । आज समयको यो अनौठो अन्तरालपछि म तिमीलाई भुल्न पनि सक्थें । अथवा तिमीलाई एउटा नमिठो सपना ठानेर गालि पनि दिन सक्थें तर म त्यो गर्न सक्दिन । तिमी म भित्रको एउटा त्यस्तो यात्रा हौ जसलाई सम्झिनु मात्र पनि मेरो लागी आफैले पुनारोर्विति गर्न मिल्ने एउटा प्रेमिल यात्रा हो । अब त बिसर्नको लागि हजारौ र सम्झनको लागी थोरै चिजहरु मात्र छन् मसँग । सदाझै किनाराको यात्रा रोजेको छु कस्तो डोबहरुलाई सोध ।
No comments:
Post a Comment