निर्जला अधिकारी
म लजको माथिल्लो तलाबाट पर सेताम्मै भएर निस्किएका बादलहरुलाई हेरीरहेछु । उनीहरुको उडानले मलाई लोभ्याउँदैछ । चाहेर पनि किन म उड्न सक्दिन । सपनामै सहि म उड्न चाहन्छु । मलाई उड्नेहरु देखेर सधै लोभ लाग्छ ।
किन बारम्बार आफैलाई भनिरहेछु आज तेरो जन्मदिन हो केटी तँ खुसी हुनुपर्छ । तर किन किन जन्मदिनमा पनि म दुखी छु । यो दुखी हुनुपर्ने दिन होइन । हुन त जन्मिनुमा मेरो कुनै योगदान छैन । जन्मेको मै खुसी हुनुपर्ने कुनै कारण पनि छैन । तर म आफूलै आफैलाई आजबाट चौँतिसको मान्न तयार छैन । मलाई हरेक जन्मदिन पश्चात आफ्नो उमेरमा थप्नुपर्ने अर्को थप अंकले सधै पिरोल्छ । हिजोसम्म तेत्तिसको म आज एकाएक कसरी चौत्तिसको हुनसक्छु । मलाई अंकहरुको यो खेल देखेर रिस उठ्छ ।
लजको दिदी खाना खान बोलाउनुहुन्छ । म तल झर्छु । थालको एक छेउ राखीएको रायोको सागले मन खुसी हुन्छ । दिदीलाई थाहा छ मलाई रायोको साग मनपर्छ । आज जन्मदिन भएको कारण भन्दा पनि रायोको साग खान पाएको कारण म खुसी छु । दिदि भन्नुहुन्छ, “यो बर्खामासमा किन आयौ ? मलाई लागको थियो तिमी दशै पछि आउँछ्यौ” । “त्यसै दिदी” म भन्छु । म भन्न सक्दिन जन्मदिन भएर, बिरक्तिएर वा आफैसँग भाग्न ।
हुन त म दशैपछि आएको भए पनि हुन्थ्यो । तर दशैपछि आमालाई लाग्छ छोरी केही दिन भएपनि आफैँसँग बसोस् । आमा हुनुको खुसी र पिडा अर्कै छ । म लहडीझै घुमेकोमा आमा सधै पिरलो गर्नुहुन्छ । उहाँलाई लाग्छ छोरी भनेको अडिग हुनुपर्छ लहडी होइन । आमाको अगाडी म आफ्नो अहडीपन लुकाउँन पनि त सक्दिन ।
लजको झ्यालबाट पर हेर्दै एक तमासले आफैँमा हराइरहेछु । बेलुकिको नौ बजेको छ । एक्कासी आमाको फोन आउँछ । आमा सोध्नुहुन्छ, “खाना खाइस्” । संसारमा कसैले खाएको र नखाएकोमा चिन्ता गर्छ भने त्यो आमाले मात्र गर्छ । के गर्दैछस् म पढ्दैछु भन्छु । आज पनि आमा सबैभन्दा खुसी मैले पढ्दैछु भन्दा हुनुहुन्छ । उहाँले आज मेरो जन्मदिन हो भन्ने भुल्नुभयो । मलाई सम्झाउँन लाज लाग्यो । ................ यतिकैमा हाम्रो फोन संवाद टुङ्गियो ।
थाहा छैन यो चौँतिसौ जन्मदिन मनाउँने ठिक तरिका हो वा होइन । लहडिएर एक्लै यात्रामा निस्किएको छु । बाटामा रुख, बादल र नदिहरुले साथ दिएका छन् । उनीहरुसँगको संवाद मलाई सधै प्रिय लाग्छ । हुन त मैले एक अन्जान फोटोग्राफरलाई पनि भेटेँ । तर ऊ मलाई रुखो लाग्यो । चाहेको भए ऊ मसँग केही बेर बोल्न सक्थयो । तर ठिकै छ बाटामा भेटिनेहरुसँग यो भन्दा बढी आशा राख्नु सायद ठिक होइन ।
यो मेरो सिमपानीको पहिलो बसाई होइन । यो लजमा मेरो पहिलो रात पनि होइन । एक खाले अपनत्वको कारण म बिना संकोच बहकिन सक्छु यो ठाउँमा । बिहानै बिहानै दुध चियाको चुस्कि लगाउँछु । भ्यू टावरसम्म एकछिन हिडौँकी भन्ने लाग्छ । दिदीलाई भन्छु,, “ दिदी माथी सम्म पुगेर आउँछु लन्चलाई केही ढिला होला ।”
बिस्तारै उकालो लाग्छु । गाउँलेहरु आफ्नै सुरमा बिहानी धन्दामा मस्त छन् । बर्खामासमा गाउँमा फूर्सदिलाहरु भ्ोट्न मुस्किल छ । बाटो चिप्लो छ । बाटाबाटामा बर्खे मुलहरु पलाएका छन् । जता हेर्यो त्यतै खोलानालाहरु गर्जिएका छन् । बाटाभरी खोलानालाको आवाज मात्र गुन्जिन्छ । करिब एक घण्टाको हिडाइपछि भ्यूउ टावर पुग्छु । दशैताका आएको भए भ्यूउ टावर वरपर मान्छेहरुको भिड हुनेथियो । तर आज सुनसान छ । बिस्तारै माथि उक्लिन्छु । पर कोही भएजस्तो लाग्छ । एक्कासी उही फोटोगार्फर देख्छु जोसँग हिजो म छुट्टिएको थिएँ । हुन त उसले बिहानको सूर्योदय कभर गर्छु भनेको पनि त थियो । तर मैले सोचेको थिइन ऊ त्यहाँ हुनेछ ।
“ओहो हाम्रो भेट फेरी भयो है” मलाई देख्नेबित्तिकै ऊ भन्छ ।
“सायद फेरी भेट हुन लेखेको रैछ तर हिजो तपाई अर्कै बाटो लागेपछि मलाई लागेको थियो हाम्रो भेट हुनेछैन ।” उ हाँस्दै हो है भन्छ र आफ्नै लेन्सहरुमा मस्त हुन थाल्छ ।
“यहाँ तपाईको पहिलोपटक हो ?” मलाई फेरी उ सँग बोल्न मन लाग्छ । “होइन नि, तपाईको ?” मेरो पनि होइन म भन्छु । यो बर्खामासमा सूर्योदय कभर गर्न आउँनु मलाई अचम्मको काम लाग्छ । कताकता लाग्छ सायद ऊ पनि म जस्तै बादल प्रेमी हो । त्यतिबेला ऊ बादलकै फोटो खिच्दै रहेछ ।
उ आफ्नै लेन्सहरुमा मस्त छ । म आफ्नै अनुभूतीहरु सँग । ऊ सँग सम्वादको लागि क्यामरा छ । म सँग आफ्नै अनुभूतिहरु मात्र छन् । यो भ्युउ टावरमा मेरो पाँचौ पटक हो । तर हरेक पटक जब म यहाँ उक्लिन्छु मैले आफूलाई आफैँ त्यही पाउँदिन । देख्नेहरुको लागि म उहि हुँ । उही जागिर, डेबिड र क्रेडिटको अत्यासलाग्दो दैनिकी । उहीँ रंग , उहीँ क्यानभाष र उही कुचिहरु । तर अब मैले कोर्नुपर्ने जीवनको चित्र उही हुनेछैन । अब मैले आफ्नै चित्र कोरेँ भनेपनि मैले कोर्ने आकारहरु केही स्पष्ट हुनेछन् । सायद मैले आफैँलाई ब्याख्या गर्ने गरेको रातो रंग केही कम हुनेछ । यो अनौठो अनुभूती हो ।
उ आफ्नो ध्यान क्यामराबाट हटाउँदै भन्छ, “एउटा प्रश्न सोधौ हैै” , “सोध्नुस् न” म हाँस्दै भन्छु । “एउटा एकाउन्टेन्ट कसरी घुम्ने लतमा फस्यो म अन्योलमा छु ।”
“अन्योलमा हुनु ठिकै हो तर सबै एकाउन्टेन्ट नम्बरको खेलमा मात्र रमाउँछन् भन्ने कुरा आजबाट तपाईले बिर्सनुपर्छ । म अंकहरुको खेलमा रमाउँन नसकेको एकाउन्टेन्ट हुँ । खासमा म आफूलाई चित्रकारको रुपमा बढी पाउँछु तर बिडम्बना सुरुमै चित्रकार हुँ भनेर भन्न धकाउँछु ।”
उ हाँस्दै भन्छ , “आजबाट त्यो धक हटाउँनुपर्यो । सेम इज अ ब्याड थिङ, यूउ नो ।” म उसको कुरामा सहमती जनाउँछु ।
उ भन्छ, “हिजो नै तपाईले आफूलाई चित्रकार भनेको भए, थाहा छ, म तपाईसँग केही समय थप बिताउँनेथिएँ । मलाई लाग्यो म नम्वरमा कमजोर छु हाम्रा संवादका बिषयहरु मिल्दैनन् ।”
म भन्छु, “चित्रकार र एकाउन्टेन्ट हुनु भनेको एक अनौठो बिरोधाभाष हो । त्यसलेै अरुलाई बुझ्न सजिलो हुन्छ कि भनेर म उकाउन्टेन्ट मात्र भनिदिन्छु ।”
उ मैले भनको कुरामा सहमति जनाउँछ र आफ्नै धुनमा मस्त हुन थाल्छ । मलाई लाग्छ केही सोधु उस्लाई । तर फेरी लाग्छ ...... नसोधु । पर आकाशमा एक बादलको मुस्लो घुमिरहेछ । टावरबाट तल देखिने बजार छेकिएको छ । नजिकैका फाँटहरुमा धान हरियो भैसकेको छ । जताततै हरियाली छ । यो दृष्य मेरो लागि नौलो होइन । म यस्तै गाँउघरमा हुर्केकी हुँ । तर पनि आज मन बहकाउँन आफ्नो झै लाग्ने परको गाउँ आइपुगेकी छु । कहिलेकाही परिचितहरुको भिडले म निस्सासिन्छु । लाग्छ कसैले नचिन्ने बनिदिउँ । त्यही खोजिमा म यहाँ आइपुगेकी छु । तिस बसन्तहरुले मलाई आफैलाई बुझ्ने कुनै अर्को आयाम दिन सकेनन् । आज म त्यसैको खोजीमा छु ।
फोटोगार्फर आफ्नै क्यामरामा मस्त छ । अब म उसँग थप सम्बादको आबस्यकता देख्दिन । मलाई संवादका लागि मात्र गरिने संवादहरुले त्यति लोभ्याउँदैनन् । मानिससँग संवादमा रहनु एक सुन्दर भ्रम मात्र हो । म उस्लाई बाई भन्न सक्थे । तर भनिराख्न जरुरी ठानिन । सायद.... अब जरुरीकै लागि गर्नैपर्ने केही छैन जीवनमा । म जीवनको एक मध्य बिन्दुमा छु । पार गरेको आधा यात्राबारे म गुनासो गर्न सक्दिन ................
No comments:
Post a Comment