वर्षभरी भेटेका किशोर पात्रहरु

प्रिय कोजिमा, गोपी, सुम्निमा, लिटल डग र बिनानामको प्रिय पात्र

थाहा छैन किन मलाई लाग्छ हामी सबैसँग कसैलाई खुलेर भन्न नसक्ने गुम्सिएका कथाहरु छन् । चाहेर नचाहेर हुनु र नहुनुको दोसाधमा मैले झै तिमीहरुले पनि त आफूलाई झिनो ठान्यौ । संसारको भब्यताभित्र धेरैलाई लाग्दो हो उनीहरुको अस्तित्वलाई सबैले सेलेब्रेट गर्नेछन् । तर हामी त्यस्ता पनि त छौ जसलाई लाग्छ हाम्रो अस्तित्व हुनु र नहुनुको मझधारमा कहि कतै अल्झिरहेझै लाग्छ । हामी ती धुमिल रेखाहरु हौ जसलाई अरुले सजिलै देख्न सक्दैनन् । यी यस्तै  धुमिलतामा अल्झिरहको बेला आफूझै कोही अरु भेट्नुले पनि केही अर्थ राख्छ । सायद यो त्यही हो.....

बर्षभरी सुम्निमाले मलाई छोडिन । उ  श्रद्वा घलेको कलमबाट निस्किएकी एक जोद्धा केटी मात्र थिइन । उ त मेरो चलिरहेको अनुसन्धानको एक टेक्स्ट पनि थिइ । करिब सत्तरी पेजको थेसिसमा सायद उ चालिस पेजमा फैलिएकी छ । त्यहाँ म उसलाई उ कम पात्र झै बढी मान्छु । तर म उसलाई पात्रमा मात्र टुङ्ग्याउँन चाहन्न ।  म उसलाई प्रेम गर्छु । तर मैले लेखेका पानाहरुमा उ प्रेमील छैन । तर म उसलाई ति पानाहरु बेगर नै प्रेम गर्छु जसरी म मेरा साथीहरुलाई गर्छु । कहिलेकाही काठमाडौँका गल्लिहरु त्यसै बरालिएको बेला मलाई लाग्छ उ कही कतै भेटिनेछ ।

  उसलाई लिटल डगको नाम दिएकी हजुरआमा देखेर उसलाई झै मलाई पनि रिस उठ्छ । मानिसलाई डग भनेर किन कसैले कसैलाई नाम दिन सक्छ । उ म झै छ । हरेक दिन उ नपढेकी आमालाई बुझाउनँ दोभाषेको काम गरीरहेछ । म मेरी पढेकी आमालाई बुझाउँन पनि दोभाषेको काम गर्छु । उसले आफ्नी अनपठ आमालाई लेखेर केही भन्यो । सायद उसलाई  लाग्यो उ आमाकै भाषामा उबारे संसारलाई बुझाउँन सक्दैन । तर बुझाउँन चाहने साहसलाई साहस नै मान्नुपर्छ । उ लिटल होइन किनकिन म उसलाई अघुताभाषमा अन्त्य गर्न चाहन्न । किन हामी आफूजस्तै अरु कोहीलाई सानो को उपमा दिन्छौ । कसैको अस्तित्वलाई किन कसैले सानो ठान्न सक्छ ? यूद्वले जन्माएको उसको अस्तित्वलाई  किन हामी एक प्रेमील बिम्बले ब्याख्या गर्न चाहन्छौ । तर म उसलाई त्यसरी ब्याख्या गर्न सक्दिन । म उसमा वोसन वोङको कोमल हृदय भेट्छु । कहिलेकाही लाग्छ कहि कतै वोङलाई मेट्न पाएँ भने म  उनलाई महसुस गरेर मात्र फर्कनेछु ।

कोजिमा पनि सानी छ म जस्तै, काली पनि म जस्तै । म उसलाई म झै भन्न त सक्छु तर भन्न चाहन्न । तर उसले बुझेको संसार हामी धेरैले बुझेको संसार भन्दा धेरै फराकिलो छ ।  उ पनि मजस्तै लेखेका अक्षरहरुलाई गन्छे । सायद उ कावाकामीको जापानी स्वरुप मात्र होइन मेरो आफ्नै नेपाली स्वरुप पनि हो ।  प्रिय कोजीमा, सायद हामी दुबैसँग संसारले नबुझेका अधुरा र मिहिन कथाहरु छन् । हामी क्रोधलाई शब्दमा नभने पनि पिडालाई अवस्य भन्न सक्नेछौ । तर मलाई कहिलेकाही कोजीमाको साथीलाई लेखकले किन नाम बिहिन बनाइन भन्ने लाग्छ । सेक्सपिएर झै नाममा केही छैन म भन्न सक्दिन । किन किन कसैले उसको नाम दियो म धेरै खुसी हुनेछु ।

गोपी एघारकी छ । तर उसलाई लाग्छ उ जे हो त्यसलाई एघारले केही बोल्दैन । उसले आमा गुमाएकी छ तर आमा गुमाउँनु के हो उ बुझ्न सक्दिन । तर आमाबेगरको  उसको अस्तित्वलाई पनि स्विकार्न सक्दिन । साँच्चै भन्दा यो बर्ष मैले पढेकी उमेरमा सानी र सबैभन्दा बुद्घिमान गोपी नै हो ।े

यी कसैका पात्रहरु थिएँ । आज मेरा पनि भएका छन् । कहिलेकाही लाग्छ लेखक भनेका माली हुन् फूल साझा हो । यो बर्ष भेटेका यी आफ्नाझै लाग्ने पात्रहरुले मलाई धेरै दिएर गएका छन् । अनुभूतीमा ति सधै रहिरहने छन् तर किनकिन आज शब्दले पनि उनीहरु बारे बोलेँ । मैले ब्याख्या गरेका पात्रहरु उमेरको एक कठिन घडिमा उभिएका छन् । तर पनि त्यसको दोब्बर उमेरको घडीमा उभिएकी मैले आफूमा उनीहरु पनि पाएकी छु । सायद उनीहरु म भित्र रहिरहने छन् । म उनीहरुलाई प्रेम गरीरहने छु ......