डिएर फूडियोको,
क्षितिजको पर कुनै कुनावाट, बाफिला दिनहरुलाई साक्षि राखेर बरफझै चिसोभै सकेकी तिमीलाई यी अक्षहरुले सम्बोधन गर्दैछु । हुनसक्छ तिमी कुनै उदास पुस्तकको उदास पानाहरुमा ब्याकरणका स–साना गल्तीहरु खोज्दै छौ । तिमीलाई झै मलाई पनि कहिलेकाही लाग्छ पुस्तकहरु मानिसका गल्तीहरुलाई पुस्तातरण गर्न आएका काँगजका केही टुक्राहरु मात्र हुन् ।
तिमीलाई लाग्दो हो आफैँ पनि पुस्तकमा भेटिएका गल्तिहरुको निरन्तरता पो हो कि ? सायद यो अस्तित्वको प्रश्न हो । हामीले आफैलाई प्रश्न गर्न थालेको वर्षौ भै सकेछ । तथापी उत्तरहरु मौन छन् । उनीहरुलाई लाग्दो हो आफैँबारे सोचिबस्ने मानिहरु आफ्नै सपना र अंहको भूलभूलैमा रुमलिएका छन् । तथापी आफैबारे सोचिबस्ने तिमी एक्ली पक्कै हैनौ ।
पुस्तकको केही अघिल्ला पानाहरु पढ्दै गर्दा मलाई लागेको थिएन तिमी जसरी बाच्दैछौ त्यो बाच्न सजिलो छैन । सायद तिम्री लेखकलाई पनि त्यही लाग्यो । तिमीलाई लाग्यो एक्लो हुनु पाप होइन तर एक्लाहरुले पनि कुनै दिन कोही भेट्नेछ । त्यो तिम्रो सपनाको कथा थियो । हरेक एक्लाहरुले एक्लोपन बाट बाहिर निस्कन खोज्छ । त्यो तिम्रो भागको खुसी थियो । मलाई लागेको थियो तिम्रो भागको खुसी तिमीलाई मिलोस् ।
जब किताबका पानाहरु छिचोल्दै गएँ यस्तो लाग्यो तिमी आफ्ना सपनाहरुको नजिक छौ । मानिसले जे खोजिरहन्छ त्यो अवस्य पाउँछ । तर त्यस्तो भएन । कोही आफ्नोझै लाग्ने भेट्न त भेट्यौ तर त्यो क्षणिक थियो पूर्ण थिएन । सायद संसारमा पूर्ण कोही छैन वा छ तर त्यो सबैको भागमा छैन । प्रेम कहिल्यै अनुभूत नगरी बाच्न सजिलो छैन । वा महसूस गरेर पनि प्राप्ति बेगर बाच्न सजिलो छैन ।
अब तिम्रो कथा मेरो आफ्नोझै भएको छ । सायद अनूभूतीहरु साझा हुन्छन् । म महसुस त गर्छु तर यो अनूभूती सरल छैन । हुनसक्छ हाम्रा दुख र अनुभूतीहरु ब्यक्तिगत मात्र हुन् ...........................................
भन्नेकुराहरु धेरै थिएँ । तर थाहा छैन किन म कहि कतै अल्झिन पुगेँ तिमीझै । सायद यिनै अल्झाइमा कहि कतै हामीले एक अर्कालाई भेट्नेछौ ............. ।
No comments:
Post a Comment