अन्त्य
निर्जला अधिकारी
यो यात्राको अन्त्य होइन । न सुरुवात हो । वा यो उसले भनेझै जीवनको अप्रत्याशितताको उपज पनि हुनसक्छ । थाहा छैन यो के हो ...... जे पनि हुनसक्छ ।
सम्बन्धलाई धागोले नाप्न खोज्ने हो भने यो केही होइन । ऊ अब सदाका लागी टाढा जाँदैछ । म पनि अलबिदा भन्दैछु शुभकामनाका साथ । यो उसको अन्तिम बिदाई होइन तर उसको र मेरो सम्बन्धको बिदाई भने पक्कै हो । थाहा छैन त्यो पनि होइन की । म दुबिधामा छु, भावनाहरु उर्लीएका छन् तर शब्द छैनन् ।
अन्त्यमा म लेख्छु “धन्यबाद, मैले तिमीलाई भेट,े यो भर्चुअल संसारमा भौतिक संसारमा नभएपनि । म खुसी छु र हुनेछु” ...... मेरो अन्तिम डिएम उसको लागी यही थियो । उसले लभ रियाक्ट गर्यो । र यो हाम्रो अन्तिम संवाद रहने कुरा जनायो ऊ भोलीपल्टबाट टुइटरको संसारबाट बिदा लिदैँ थियो । जुन उसको र मेरो सम्बन्धको अन्तिम यर्थाथ थियो । म उस्लाई यो यर्थाथलाई बदलौ भन्न पनि सक्दैनथेँ ।
मेरो लागी टुइटरको दुनियामा भेटेको र त्यहीबाट छुटेको ऊ पहिलो र अन्तिम ब्यक्ति होइन । र पनि बिशेष पक्कै हो । म उसलाई यो ढुङ्गा माटोको संसारमा भेटेपनि चिन्नेछैन । म खोज्दै हिटेपनि भेट्ने छैन । जीवनको यो अनौठो बिष्मयमा म आइपुगेकी छु । “उसलाई नसक्यिोस् भन्दाभन्दै सकिएको सपना ठानेर बिर्सने कोसिस गर्नेछु” म मनमनै भन्छु । मन त हो भित्रभित्र च्वास्स दुख्छ ।
टुइटरको संसार रमाइलो लाग्थ्यो किनकी त्यहाँ ऊ थियो । करिब पाँच वर्ष टुईटर चलाएर, म एक बर्ष अघि मात्र बिदा भएकी थिएँ । लाग्यो फेरी फर्कु, मन न हो फर्किउँ फकिउँ भो फर्के । नयाँ आइडि खालेँ । मैले करिब एक बर्ष पहिले यसरीनै टुइटरमा भेटिएको ऊ मेरो लागि रहस्यको एउटा पोको थियो । मैले पहिलो आइडि उसकै फलो गरेँ । ऊ बास्तबमै को हो मलाई थाहा थिएन तर उसको टुइटरको नाम मलाई मनपथ्र्यो ।
नाम त म भन्दिन, तर उसको नाम बिशेष थियो । “नाममा के छ ? भन्छन् तर उसको टुइटरे नाममा केही थियो जसले मलाई कनेक्ट गथ्र्यो । पहिलो पटक मैले उसलाई भनेको थिएँ, “ मलाई तिम्रो नाम मनपर्छ । सेक्सपियरले जसरी मैले पनि नाममा के छ भनेर बसिरहन सकिँन ।” उसले फुर्काउँदै भनेको थियो, “ यो तिम्रो बडप्पन हो । खासमा म हाँवा हु ।” उसले किन आफैले आफूलाई हावा भन्यो मैले कहिल्यै सोधिन मलाई सधै लाग्यो उ अदृश्य बन्न चाहने भएर पो हो की ? मलाई लाग्थ्यो त्यसैले आफ्नो बास्तबीक परीचय बिनानै ऊ टुइटरमा छ ।
ऊ सँग बोल्नुनै पर्ने केही थिएन, न हामी कतै यात्रामा भेटिएका अपरिचित थिया,ैँ न बषौ पछि भेटिएका साथी, न कसैसँग बोलुबालु लाग्ने उमेरमा मान्छे । म तिसकी थिएँ उ बत्तिसको । हाम्रो उमेर, नौलो अपरिचितलाई देख्नेबित्तिकै बहकिने उमेर थिएन ।
उसको हेल्लो मा मेरा हाइ थपियो । यसरी बोल्ने बोलाउँने क्रम जारी रह्यो । उ को हो ? कस्तो छ मलाई थाहा थिएन । टुइटरमा उसको परिचय उसको विचारले मात्र निर्धारण गथ्र्यो । हाम्रा लागी एक अर्काको परिचय र चिनारी एकअर्काको विचार मात्र थिए ।
पहिलो गफमै उसले मलाई सोधेको थियो यदि तिमी अफ्ठेरो मान्दिनौ भने म तिमीलाई एउटा प्रश्न सोध्छु है? म तिम्रो प्रेम, विबाह, यौन र समग्र जीवन बारे धारणा बुझ्न चाहन्छु । उसले मलाई नभन्न पनि पाउँने स्वतन्त्रता दिएको भएर मलाई उसका प्रश्नहरु त्यति अप्ठ्यारा लागेनन् । यौन बारेचैँ मैले भन्न चाहिन । त्यहि प्रश्न अरु कसैले अरुनै ढङ्गबाट सोधेको भए म त्यति सहज हुन सक्दैनथेँ । सजिलै त्यो ब्यक्तिलाई ब्लक हान्न पनि सक्थेँ ।
उसँग बोल्न थालेको समय म भर्खरै एउटा एकोहोरो प्रेमबाट बाहिर निस्कन खोज्दैथिएँ । मलाई सजिलो थिएन फेरी अर्कोसँग सजिलै नजिक हुन । मैले उसलाई भनेकी थिएँ, “ बर्षौ आफ्नो ठानेर पनि आफ्ना नहुनेसँग न्यानोपन खोज्नु मेरो आफ्नै कमजोरी थियो । म चाहन्न त्यही चिज फेरी दोहोर्याउँ । त्यहि अप्राप्तिको कुन्ठामा बाच्न म पुर्न तयार छैन । मलाई मौन अस्विकृतिसँग डर लाग्छ ।” उसले मलाई भनेको थियो अब तिमी त्यो सम्बन्धको चिसोपन बाट बाहिर निस्कन सक्नुपर्छ । संसारमा न्यानो दिनेहरुको पनि कमि छैन । मलाई कताकता लाग्यो सायद ऊ नै त्यो ब्यक्ति पो हो की !
उसले र मैले एक महिना जीवन र जगतबारे गहिरा े संवादहरु गर्यौ जुन मैले यसअघि कोही अरु अपरिचित सँग गरेकी थिइन । मलाई थाहा थिएन जीवन जगतबारे ऊ मस्ाँग किन त्यस्ता गहिरा संवाद गथ्यो । मैले सोधिन पनि वा भनौ सोध्न पनि चाहिन । मलाई त उसँको बास्तबिक नाम पनि थाहा थिएन । बस् मलाई यति थाहा थियो ऊ किताबलाई प्रेम गर्छ जस्तो म गर्छु । अलिअलि आफूलाई पढाकुँ ढान्ने मेरो भ्रम उसैले तोडीदिएको थियो ।
कहिलेकाही ऊ मलाई कुनै उपन्यासको पात्र जस्तो लाग्थ्यो उसका प्रश्नहरु पनि त्यस्तै हुन्थेँ । मैले यसअघि ज–जसलाई प्रेम गरे ऊ ति भन्दा बिलकुल भिन्न थियो । ऊ त्यस्तो ब्यक्ति थियो जो सँग म प्रेम गर्न चाहन्थेँ । वा भनौ प्रेम गर्न चाहन्छु ।
भर्चुअल संवादहरु अल्लि लत लाग्ने किसिमका हुन्छन् । त्यस्तै भयो भनौ एक महिनामै म उसँग संवादको लतमा फसेँ । यसअघि प्रेममा मात्र फसेकी म यसपटक संवादको लतमा फसेँ । “ऊ भन्थ्यो जीवन र प्रेम दुवै अनिश्चयताका पर्याय हुन् ।” म भन्थेँ, “म फेरी अर्कोपटक एकोहोरो प्रेममा पर्न चाहन्न मलाई अनिश्चयता सँग डर लाग्छ” ऊ भन्यो “यो डराउँने बिषय होइन, त्यसको लागी त जहिले पनि तयार हुनुपर्छ“ । म भन्थे, “म चाहेर पनि तयार हुन सक्दिन, मलाई तिमीलाई साथीमात्र सोच्छु प्रेम गर्न सक्दिन भन्नेसँग डर लाग्छ । म अब फेरी अर्को कोहीसँग प्रेम गरेर आफ्ना भावनाहरुलाई बली चढाउन सक्दिन । “
संवादहरु यी यस्तै हुन्थेँ । एक महिनापछि ऊ एकाएक हरायो । जसरी पानी परेपछि बादल हराउँछ । मैले कल्पना पनि गरेकी थिइन ऊ यसरी हराउला भनेर । उ अर्को क्षितिजको यात्री झै एकाएका मेरो डियमको इतिहासबाट हराउँदै थियो । मलाई लाग्यो अब मैले उसलाई यात्रामा भेटेको यात्री सम्झेर वा कहिलेकाही मात्र झुल्कने परको इन्द्रेणीभmै सम्झेर भुल्नुपर्छ । बिर्सनुबाहेक मैले उसलाई कही खोज्न सक्दिैनथेँ ।
एक महिनापछि ऊ टुइटरको दुनियामा त झुल्क्यो तर हेल्लो हाई पहिलेजस्तो गर्न छोड्यो । एक दिन “म मेरो काममा धेरै ब्यस्त भएकाले टुइटरमा कम आएको हुँ ।” उसले भन्यो । मैले किन आएनौ पनि भन्न सकिनँ । र स्माइलिका साथ भन्यो अब म भोलीबाट आउँनेछैन । मैले भने, “के अब गुडबाइ भन्ने समय आएको हो र ? उसले हो भन्यो । मैले बिदाइका हातहरु हल्लाए । यो उसको मेरो डिजिटल सम्बन्धको अन्त्य थियो ।
थाहा छैन अब ऊ फेरी भेटिनेछ वा छैन । वा भेटिएपनि चिनिने छ वा छैन । यो अन्त्य हो वा सुरुवात ? अथवा यो केही होइन ? मैले बुझेकी छैन वा मैले बुझेर पनि बुझने छैन । मलाई सधै लाग्थ्यो पर जान खोज्नेलाई जान दिनुपर्छ । मैले सधै परजानेहरुलाई बिदाइका हात हल्लाएँ । मलाई लाग्थ्यो कुनै दिन कोही आउँनेछ जीवनमा जो परजान्छु भनेर पनि फर्कनेछ । तर यो पटक ऊ फर्कनेँछ भन्ने आशा पनि रहेन मसँग । फर्किए पनि उसलाई मैले चिन्ने सम्भावनाहरु सारै कम छन् ।
सायद ऊ बादलमा कोरिएको चित्र पो हो की? जो सँग रमाउँन सकिन्छ तर भेट्न सकिँदैन । सायद ऊ त्यस्तै केही हो । मन चस्स घोच्छ । दुखेको मनलाई म फेरी दुखाउँने मुडमा छैन । उसँगको सम्बन्धको यो अन्त्य हो । मैले यहि बुझ्नुपर्ने हुन्छ । जुन मैले चाहेकी थिइन त्यहि भयो । म फेरी अर्कोपटक अप्राप्तिको पिडा भोग्दैछु सायद उसले भनेझै यी सबका लागी म अब तयार हुनुपर्छ ।.........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
उसले पहिल्यै भनेको थियो म हावा हुँ । मलाई लागेको थियो ऊ हावाको चरम स्वरुप बतास हो । हुन त निमेसभरमा जीवनमा छिर्ने र निमेसभरमै बाहिरिनेहरु हावाका झोक्काहरु नै हुन् । मलाई पनि लाग्थ्यो ऊ त्यस्तै केही हो । उसले गरेको अन्तिम डिजिटल गुडबाइ मलाई लागेको थियो हाम्रो डिजिटल यर्थाथको अन्तिम सत्य हो ।
तर त्यस्तो भएन । ऊ फेरी ट्विटरमा फक्र्याे र भन्यो , “तिमीले लेखेको कथा पढेपछि किनकिन मलाई फर्कूफर्कू लाग्यो । मेरो फर्काइमा तिमी खुसी त छ्याौ नि ? भनन् ?” त्यो मेरो कथाको अन्त्य थियो सायद मैले कल्पना गरेको उसको र मेरो सम्बन्धको पनि । तर उसले भनेझै जीवनको अप्रत्यासितता त्यहा पनि लागु भयो उ फेरी ट्विटरमा फक्र्याे ।
मैले भने, “ म खुसी छु तिमीले सोचेभन्दा धेरै नै” त्यो दिन उसले हासेको दुइटा इमोजी मात्र पठायो । भोलीपल्ट बिहान ट्विटर खोल्दा हरियो बटन देखेँ । खोलेको उसको डियम रहेछ , डियम उसले लेखेको थियो “ तिमी बारे म के महशुस गर्छु मलाई थाहा छैन तर तिमीले कथामा जसरी हाम्रो सम्बन्ध ब्यक्त गर्यौ त्यो सुन्दर थियो । तिम्रो कथा पढेपछि मलाई लाग्यो म यर्थाथमा भन्दा कथामा रोचक लाग्दोरहेछु ।” उसको प्रतिउत्तरमा मैले भने, “तिमी बास्तबमै रोचक छौ, तिमीमा चाखलाग्दोपना नभएको भए तिम्रो बारे म कहिल्यै लेख्ने थिइन । झन् प्रकाशित त गर्नेनै थिइन । तिमी मेरो डायरीमा मात्र सिमित रहने थियौ ।” उसले “ ओ त्यसो पो ............चाखलाग्दो मान्छे म भनेर” प्रतिउत्तर दियो । यसरी रोकिएको हाम्रो सम्वाद फेरी दोहोरिन थाल्यो ।
“यो डिजिटल सम्वादको यूग हो । तिमी र म चाहेर पनि योबाट टाढा हुन सक्दैनौ । तर जसरी मैले तिमीलाई कथामा प्रेमील र रोचक पात्र बनाएकी छु यो मेरो आफ्नै स्वार्थ हो । तिमी आफूलाई कथाको पात्र जस्तै छु भन्ने नसोच । तिमी त्यो पात्र त हौ तर मेरो कल्पनाका,े यर्थाथमा तिमी त्यो भन्दा फरक पनि हुनसक्छौ । मैले बुझ्नै बाकी छ तिम्लाई” एक दिन हाम्रो सम्वादको क्रममा मैले च्वास्स भनिदिएँ । उसले त्यस बखत केही भनेन ठिकै हो मात्र भन्यो । मलाई थाहा छैन उसले त्यो दिन के सोच्यो । भोलीपल्ट सम्वादकै क्रममा उसले एउटा महत्वपूर्ण कुरा भन्छु ल भन्यो । मैले हस् भने । उ त्यो दिन लगातार बोल्यो , “ जब मैले तिम्रो कथा पढेँ मलाई लागेको थियो तिम्ले मलाई साच्चै मनपराउँन थालेकी छौ । र मलाई लाग्यो लोभिएका मलाई हेर्न चाहने आँखाबाट म यति चाँडै ओजेल पर्नु हुँदैन । बास्तकमा म फेरी ट्विटर तिम्रै लागी फर्किएको थिएँ । सायद तिम्रो त्यो कथा नपढेको भए म फकर्ने पनि थिइन होला । तिम्रा अक्षरहले मलाई लोभ्यायो । वा तिम्रो म प्रतिको हेराइले । तर हिजो तिमीले जे भन्यौ त्यो सुनेपछि थाहा भयो कथा लेख्नु भनेको स्वार्थी हुनु रहेछ । तिमीले जे भन्यौ त्यसमा मैले तिम्रो लेखकीय स्वार्थ मात्र बुझेँ । कथालाई रोचक बनाउँन जसरी तिम्ले हाम्रो सम्बन्धको कृतिम प्रेमिलतालाई रोज्यौ यसले मलाई दुखि बनाएको छ ।” उसले त्यो दिन गरेको सम्वादले मलाई दुखि मात्र होइन ऊ भन्दा झन् दुखि बनायो । मैले उसलाई म तिम्लाई मन पराउँदिन कहिल्यै भनेकी थिइन तर उसले यसरी बुझ्यो मानौ त्यो कथा झुटको पुलिन्दा थियो । मैले त्यो कथा झुटमाथि झुट थप्नको लागी लेखेकी थिइन । त्यो समयको अनुभूति थियो तर अनुभूति जस्तै यर्थाथ पनि पे्रमिल थियो आज पनि म भन्न सक्दिन ।
यदाकदा लेखेर गर्ने सम्वादहरु अपूर्ण बन्न पुग्छन् । सायद शब्दहरुले बिरलै अनुभूतिलाई ब्यक्त गर्न सक्छन् । मैले चाहेर पनि त्यसपछि उसलाई मन पराउँछु भन्न सकिन । उसलाई लाग्यो मेरो जीवनमा उ पात्र बन्यो र पात्रमै अन्त्य भयो । मलाई लाग्यो म कथाकार भए र एक सुन्दर सम्बन्धको अन्त्य कथामै गरेँ ।
मैले कथामा गरेको सम्बन्धको अन्त्य सुन्दर बन्यो तर उहि चिज जीवनमा एक अपूर्ण र कुरुप यर्थाथ बन्न गयो । त्यसपछि उ पहिलेझै मसँग कहिल्यै बोलेन । उसका र्यान्डम प्रश्नहरु जसले मलाई उ प्रति कायल बनाएको थियो त्यो मैले चाहेर पनि फेरी महशुस गर्न पाइन । त्यस दिनपछि उसले मलाई पहिलेझै के छ हजुर कहिल्यै भनेन र म उसको प्रिय मान्छेबाट लेखक महोदयमा रुपान्तरित भएँ ।
मलाई जहिले लाग्थ्यो जीवन कथाहरुको सुन्दर संयोजन हो । बिना कथा हामी सबै अपुरा छौ । तर मैले जीवनलाई हेरेको दृष्टिकोण केवल एक स्वप्न चित्र बन्न गयो । यर्थाथमा जीवन कथाभन्दा गयौ गुना कुरुप र कठिन रहेछ । जसरी उसको चित्रण पात्र हुँदा सुन्दर लाग्छ यर्थाथमा त्यो भन्दा कयौ गुना अमिल्दो लाग्दो रहेछ । आजकल म उसको र्यान्डमनेसमा आफूलाई समेट्न खोज्छु तर लेखक चाहेर पनि र्यान्डम बन्न सक्दोरहेनछ । अरुझै म पनि कथाको मिथिकल संरचनामा बाधिएकी रहेछु जीवनकोझै ।
यर्थाथमा कथा कहिल्यै जीवन बन्न सक्दो रहेनछ । र जीवन कहिल्यै पूर्ण कथा बन्न सक्दो रहेनछ । हामी अकथाभित्र कथा मात्र खोज्दा रहेछौ । र कथालाई सुहाउँने बनाउँन बास्तबिकतालाई बदल्दा रहेछौ वा भनौ एकल यर्थाथलाई पूर्ण सत्य बनाउँन प्रयास गर्दा रहेछौ । मैले त्यही गरेँ मैले कल्पना गर्ने प्रेमिलतालाई उसको र मेरो सम्बन्धको प्रेमिलतामा बदल्न खोजेँ र नराम्ररी पछारिएँ । आज म कथाकार भएँ तर किनकिन सम्बन्धको बागडोरमा बाहिरनै रहन पुगेँ । सायद यो कथाकारहरुको समस्या हो । हामी जीवनलाई दोहोरीरहने बिम्बझै कथा भनिदिन्छौ तर जीवन कथा हुँदै होइन । जसले बनाउँन खोज्छ उ जीवनका पात्रहरु माथी खेलवाड मात्र गर्छ ।
यर्थाथमा मैले कथा मेरो आफ्नो लागि लेखेकी थिएँ उसले बुझ्यो त्यो उसको लागि थियो । कथा लेख्नु आफैँमा एक इतिहासलाई आफ्नै नजरले केरमेट गर्नु हो । र केरमेट माथि प्रश्न गर्नु जायज पनि थियो उसले त्यहि गर्यो । उ कथाकार थिएन उ जीवनको नायक थियो त्यसैले यर्थाथताको खोजी गर्यो । म कथाकार भए र यर्थाथलाई मोड्न खाजेँ । के यो सामान्य हो वा मानिसको रुपमा मेरो कमजोरी हो म अझै बुझ्दै छु । तर एउटा त्यस्तो ब्यक्ति जसलाई चाहेर पनि गुमाए त्यसले मानिसको रुपमा मलाई सधै पिडा दिनेछ ।
बिस्तारै बिनाकारण उसको र मेरो सम्वाद पातलिँदै थियो । म चाहन्थे मेरो कथाले लेखेको इतिहास पुनरावृत्ति नहोस् । तर त्यहि दोहोरीएको छ जुन म नदोहोरीयोस् भन्ने चाहन्थे । करिब एक महिना भयो उससँग म बोलेकी छैन । उसले बोलाएको पनि छैन । उसको र मेरो सम्बन्ध वा भनौ डिजिटल सम्बन्ध अब पात्र र लेखकको रुपमा टुङ्गिएको छ । र जीवन आफैमा एक कथा बनेको छ एक अपूर्ण कथा । उ पात्र भएर खुसी छैन । म जीवनलाई केरमेट गरेर कथा बनाएकोमा पनि खुसी छैन ।
उ कता गयो के गर्दै छ न पहिले थाहा थियो न अहिले थाहा छ । उसको र मेरो विच जहिले पनि अर्ध सत्यहरु साक्षि थिएँ आज पनि त्यहि छ । उसलाई तिमी कथामाझै त्यति प्रेमिल चाखलाग्दो नभएर पनि प्रेमिल छौ किनकी मैले कथाको तिमी भन्दा पनि बास्तबिक तिमीलाई मनपराउँछु भन्न कहिल्यै सकिँन । कथाकारको रुपमा मलाई यी बाक्यहरु अपूर्ण लागे । तर मानिसको रुपमा मैले उसलाई हेर्ने नजर यहि हो । तर उ आफ्नो यात्राको लागि म बाट बिनाकारण टाढा भएको भए पनि म खुसि हुन्थे तर उ मेरो कथाको कारण म बाट टाढा भएको छ जसले मलाई सधै पोल्नेछ । कृपया यो कथा कहि कतैबाट पढ्दैछौ भने “तिमी खुसी त छौ नि भन्दै फेरी आइदिनु” म तिमीले सोचेभन्दा बढी खुसी हुनेछु ।
