मसिना कुरा– भाग १२

 

अनौठो सपनाहरुले निस्सासिँदै बिउँझीएकी छु । बिहानको तीन बजेको छ । बाहीर निस्पट्ट अध्यारो छ । मानिसझै गाडी, सडक, टोल र बस्तीहरु सब सुनसान छन् । सडक पनि सुनसान भेट्नु नियमको बिपरीत जानुझै हो । सायद यो निस्पट्ट बिहानीलाई साथ दिनु त्यही गर्नु हो । 

यो मौनताबिच आफैँलाई खोज्दैछु । थाहा छैन खोज्दाखोन्दै कहाँ हराउँनेछु वा कहाँ पुग्नेछु । मलाई नदी किनाराझै बन्नु छैन । अशान्त स्थिरताले सधै पोल्छ । छालहरुले बिक्षिप्त भएर पनि किनाराले नयाँपन देख्दैन मलाई किनाराझै बन्नु छैन । तर समयले कहिलेकाही किनारामै छु कि भन्ने पनि बनाउँछ । सायद यी यस्तै भूलभूलैयाबिच नै जीवन चलिरहन्छ । 

चलाउँनको बिकल्पलाई छोड्न नसकिँदो रहेछ । कहिलेकाही स–साना नानीहरु गुमाएका आमाहरुलाई जब देख्छु यस्तो लाग्छ जीवन जे सहेर पनि चलिरहन्छ । यो गतिशिलता हो वा दोहोरीने प्रकृया बुझ्न ग्राहो छ । कहिलेकाही दोहोरीएझै लाग्छ कहिलेकाही बाचेझै । सायद बाचेँझै गरेर कयौ दिन हामी मरेका छौँ ।

जीवनका यीनै बिष्मयहरुलाई साक्षि राखेर कहिलेकाही दौडेझै लाग्छ, कहिलेकाही हिडेझै र कहिलेकाही सुनसान त्यसै बसिरहेझैँ पनि लाग्छ । यी अनुभूतिका तंरगहरु मात्र हुन् । र पनि यी सबै थोक हुन् । यदाकदा लाग्छ यीनै अनुभूतिहरु छन् र त जीवन छ ।

  यीनै अनुभूतीका बिच बिहानीलाई साथ  दिएकी छु । केही समयपछि उज्यालो हुनेछ । मानिसहरु सडकमा निस्कनेछन् । पढ्न निस्कने नानीहरु किताबले गरुङ्गा बनेका झोलाहरु बोकेर स्कmुभित्र छिर्नेछन् । आमाहरुका पुजाकोठाबाट धुपको बास्ना आउँनेछ । भान्छाकोठाहरुबाट चियाका बाँफहरु  निस्कनेछन् । धेरैलाई लाग्नेछ जीवन भनेको यही नै हो । कहिलेकाही आफैलाई सोध्छु – जीवन भनेको यही हो? 

थाहा छैन के हो । कहिलेकाही यी दोहोरीरहने बिम्बझै लाग्ने जीवनका दोहोराइहरुले पनि नलोभ्याउँने कदापी होइन । बिहानको पहिलो मिठो चियाले कहिलेकाही बाचेझै पनि अनुभूत गराउँछ । सायद यीनै स–साना खुसीहरुलाई जीवन मान्दा हुन्छ । फूल फुलेकोमा , चराहरु उडेकोमा र नदीहरु पहिलेझै बगेकोमा खुसी भैदिँदा पनि हुन्छ । मान्छे हो अनेक चिज खोज्दो रहेछ ।

यी खोजीहरुबिच आफैँलाई चियाउँछु र एक निम्सरो मान्छेझै पाउँछु । मलाई आज पनि लाग्छ म किनारा नै हुँ । केन्द्रलाई यी सब सोचिबस्न फूर्सद पनि त छैन । यो सब सोचिबसेकोमा लेखेकोमा बर्षौ पछि आफूले आफैलाई हेर्दा थाहा छैन कस्तो अनुभूती हुनेछ ।

    अनुभूती गर्ने समयमा म हुनेछु वा हुनेछैन । कहिलेकाही जीवनको अप्रत्याशितताको अनुभूती पनि हुन्छ । तर कहिलेकाही आफैँले आफैँलाई जीउँदैछस् भनेर प्रत्याभुतिको लागि पनि केही जम्मा गर्नुपर्ने रहेछ । मलाई लाग्छ मैले अक्षरका हुलहरुलाई जम्मा गर्दैछु । थाहा छैन यसले केही अर्थ राख्छ वा राख्दैन ।.......................................................................................