राम्री

निर्जला अधिकारी

“त्यसै त यति राम्री छौ, भोली कस्ती हौली” सायद बिहे अघिको उसको यो अन्तिम म्यासेज हो । रातको एघार बजेको छ । घरभरी मान्छे छन् । हातमा उसको नामको मेहेन्दी सजिएको छ । तर म निदाउँन सकेकी छैन । दिदी र म एउटै खाटमा सुतेका छौ । दिदी निदाइसकेकी छ । 

घर माला र तोरणहरुले सजिएको छ । बिहेकै लागि भनेर थप बत्तिहरु थपिएका छन् । चारैतिर उज्यालो छ । त्यो उज्यालो म भित्र छैन । मन भित्रभित्र कुडिएको छ । सानै देखी बिहे भनेपछि भुतुक्कै हुने म ,आफ्नै बिहेका लागि उत्साहित छैन । “बस् जे हुन्छ राम्रो हुन्छ” एक मन भन्छ तर आँखाहरुले दिदीको मलिन अनुहारलाई छाड्न सकेका छैनन् ।

दिदी म भन्दा एक बर्ष जेठी छ । तर भन्नेले अग्लो भएकाले मैलाई दिदी भन्दिन्छन् । उ सुनिता अनि म अनिता । खासमा उ मलाई होइन मेरी दिदीको लागि हेर्न आएको थियो । ऊ आउँने दिन बाआमाले दिदीलाई भन्नुभएको थियो , “अल्लि राम्री भएर बस तँलाई हेर्न कोही आउँदैछ । घरपरिवार राम्रो छ, केटो पनि इन्जिनियर हो रे उसले मन परायो भने नाइ नभनेस् ।” दिदी केही बोलिन । ऊ दिदीको लागि हेर्न आएको पहिलो केटो थिएन । यो भन्दा पहिले कयौले उसलाई हेरे ।

आमाबासँग केही नभने पनि त्यो पटक दिदी खुसी देखिन्थी । उसलाई पढेका मान्छे मनपथ्र्यो तर जब बिहेका लागि कुरा चल्थ्यो उसको भागमा प्रमाणपत्रका धनिहरु कहिल्यै पर्दैनथे । उ बेलाबखत भन्थी, “मैले बिबिएस पास गरेर के काम लाग्यो त । “ तर कुरा चलाउँनेहरुले उसका लागि पढेकाहरु कहिल्यै देखाएनन् । उ पहिलो केटो थियो जो दिदीले खोजेझै पढेको थियो ।

आमाबाले हामीलाई उसको नाम भन्नुभएन । उ कस्तो छ के गर्छ त्यो पनि भन्नुभएन । तथापी दिदीका आँखाहरुमा एक खालको चञ्चलता देखिन्थ्यो । ऊ त्यस दिन अफिसबाट चाँडो घर फर्कि । बाआमाले भनेझै राम्री बन्न उसलाई सुहाउने कुर्था लगाई । अनुहारमा अलिअलि लिपपोत गरी ।

म र दिदी सँगै हिड्दा दिदीलाई राम्री कसैले भन्दैनन् । केटाकेटी बेला मलाई रमाइलै लाग्थ्यो दिदी भन्दा म राम्री रहेछु भनेर । अहिले पनि मलाई राम्री भन्नेले उसलाई राम्री कहिल्यै भन्दैनन् । आजकल कहिलेकाही मलाई राम्री भनिदिएकोमा दुख लाग्छ । म किन राम्री उ मेरो अगाडी किन नराम्री ? सँगै हुर्केका उ र म विच राम्री र नराम्रीको भेद सधै रहिरह्यो । 

उ हेर्ने आउँने दिन आमाले मलाई सुटुक्क भान्छामा बोलाएर भन्नुभयो “आज ति मान्छे आएका बेला दिदीको नजिक नगएस्” । मैले किन भनेर सोध्न सकिन । घरमा एकाएक नौला मान्छे आए । बैठक कोठामा चहलपहल सुरु भयो । दिदी निराश नभएपनि आत्तिएकी थिइ । आमाले बोलाएपछि उ पनि बैठकतिर गै । मलाई कताकता खसखस भयो । आफू पनि जाउँजाउँ भयो । एक्कासी सबै भए छेछ टपक्क टप्किएँ । आमाले झस्केर मलाई हेर्नुभयो ।  बाले बिस्तारै कान्छि छोरी भनेर सबैलाई चिनाउँनुभयो । मैले सबैलाई नमस्ते गरेँ । दिदीलाई हेर्न आएको ऊ दिदी छेउ थियो । एकछिनपछि दिदी र उसलाई अर्को कोठामा गफ गर्न पठाइयो । उ र दिदी गए । के गफ गरे मलाई थाहा भएन । उसँग को गफ पछि दिदीको आँखामा निराशा भने प्रष्ट देखिन्थ्यो ।

हामी तपाइहरुलाई पछि खबर गर्नेछौ भन्दै उनीहरु घरबाट निस्के । आमाले दिदीलाई कस्तो लाग्यो केटो भन्दा दिदीले ठिकै मात्र भनी । एकाएक त्यसपछि दिदी मसँग कम बोल्न थाली । भोलीपल्ट खबर आयो केटोले दिदीलाई होइन मलाई मनपरार्यो रे भनेर । त्यस दिन बाआमा केही बोल्नुभएन । दिदी अफिस गई आई तर कोहीसँग बोलिन । ... घरमा एकाएक सन्नाटा छायो  । दिदीलाई कसैले मनपराउँदिन भनेको, राम्री रैनछ भएको त्यो पहिलो पटक थिएन तर घरमा एकाएक मौनता छाएको थियो ।

भोलीपल्ट बिहान आमाले फेरी मलाई भान्छामा बोलाउँनुभयो । “आमा किन बोलाउँनुभएको” भन्दै म गएँ । “तँसँग एउटा कुरा गर्नुछ” आमाले भन्नुभयो । “दिदीलाई हेर्ने आएकोलाई तँ मनपरेछ । दिदी होइन तँ पाए बिहे गर्छु भन्छ रे , गर्छेस् त त्योसँग बिहे ? घरपरिवार राम्रो छ । हामीले निर्णय गर्यौ भने नाइ नभनेस् । दिदीको नभएनि तेरो गर्न पाएँ हाम्रो आधा शिर हल्का हुने थियो । त्यसैनि छोरो छैनन्ं..... दिदी छोरा भएर बस्नेछ ।” आमाले आँखामा टल्पलाएका आशु पुछ्दै भन्नुभयो । मैले आफ्ना आँखाका आशुहरु रोक्न सकिन । कोठाभित्र छिरे भित्रैभित्र बेस्सरी भक्कानिए ।

बेलुका फेरी बाले बोलाउँनुभयो । सधै दिदी बहिनीलाई सँगै बोलाउँने बाले आज मलाई मात्र बोलाउनुभयो । दिदी र आमा भान्छामा हुनुहुन्थ्यो । “तँलाइ एउटा कुरा भन्नुथियो कान्छी” कोठाभित्र छिर्नेबित्तिकै बाले भन्नुभयो ।  “ तेरी आमाले र मैले त्यो केटासँग तेरो बिहे गर्दिने निर्णय गर्यौ । घरपरिवार राम्रो छ । केटो पनि राम्रो स्वभावको छ भन्छन् सबैले । तेरो जीवन खुसी हुनेछ । हुन्छ भन” बाको बोलीले मलाई झन् बोल्न नसक्ने बनायो । ....दिदीको अनुहार सम्झे .... हुन्छ भन्न सकिँन । तर बाआमाको प्रस्ताबलाई नाई भन्न पनि सकिँन । आँखाका आँशुलाई रोक्न सकिँन.... बालाई नहेरी हुन्छ भनिदिएँ । 

बेलुकीको खानापछि सदाझै कोठामा छिरे । दिदी एकतमासले झ्याल बाहिर हेरेर बसेकी थिइ । सदाझै मैले दिदी भनेर बोलाउँन सकिन । त्यो दिन दिदी अरु दिनभन्दा चाडै सुती । म भित्रैभित्र भक्कानिय तर दिदीलाई भन्न सकिँन । .... त्यो मेरो जीवन पहिलो सान्नाटा थियो । म पहिलोपटक राम्री भएकोमा दुखी भएँ । त्यस दिन मैले आकाशका ताराहरुसँग बिताए । देख्दा चम्किला देखिने ति रातका किरणहरुझै मैले पनि एक्लो र चिसो महशुस गरेँ ।

भोलीपल्ट म नउठ्दै दिदी कलेज गैसकेकी थिई । आमाले चिया यहाँ छ कान्छी भनेपछि बल्लबल्ल ओछ्यानबाट बाहिर निस्के । मंशिरको महिना बाहिर चिसो हावा चल्दै थियो । आमाले आज दिउसो कुरा पक्का गर्न उनीहरु आउँछन् कही नगयस् भन्नुभयो । आमाले भनेझै गरीब दुई बजेतिर उनीहरु आए । आमाले मलाई आफ्नो लागि किनेको गुलाबि रंगको साडी लगाइदिनुभयो । सधै साडी लगाउँदा फरुङ्ङ हुने म, मन भित्रका कोलाहलहरुलाई छिचोलेर रमाउन सकिन । दिदी कलेजबाट डाइरेक्ट अफिस गैसकेकी थिई । देख्दा ठिकै देखिने उ मलाई देखेर दङ्ङ देखिन्थ्यो । एकअर्कालाई औठि लगाएपछि उसले मलाई उसँगै सेल्फी खिच्न आग्रह गर्यो । मैले हुनेवाला लोग्नेको त्यो आग्रहलाई टार्न सकिँन । तर आँखाले दिदीको मौनतालाई छोड्न सकेन ।

सदाझै अफिसबाट करिब ६ बजे दिदी घर फर्की । आमाबाका आँखा पनि उदास थिए । मैले मेरो हातको औठि उसलाई देखाउँन सकिन । तर दिदीले आफूभित्रको सान्नाटालाई कता छोडेर आइ त्यो दिन, आउँनेबित्तिकै, “खै कस्तो ल्याएछन् औठी देखाँ त” भनी । उसले केही नभएझै गरी । त्यो हृदयको कोलाहल खै कहाँ लुकाएर राखी उसले । 

त्यस दिनप्रश्चात उसको आगमन भयो मेरो जीवनमा तर उसको आगमनले न म खुसी थिए,ँ छु , न उत्साहित । मेरो लागि बस् उ हुने वाला लोग्ने हो ।

बिहेको लागि एक हप्ता पछिको दिन जुराइयो । उ मसँग भेट्न चाहन्थ्यो तर किनकिन मलाई उसलाई देखेपछि दिदीका आँखामा छाएको उदासी याद आउँथ्यो । “तिम्रा यी आँखाहरु मलाई असाध्दै मनपर्छ “ उसले एक दिन भन्यो मैले त्यही क्षण मेरा दिदीका आँखाहरु सम्झे ्। 

  आज उसको नामको मेहेन्दी लगाएको छु तर आँखामा दिदीको उदासी बोकेकी छु । दिदी खुसी भएझै देखाउँछे । भोली बाट उसलाई कुरुप ठान्नेलाई उसले ज्वाई भन्नुपर्छ । कुन हृदयलाई साक्षि राखेर उसले ज्वाई भन्नेछ ? वा कुन आँखाहरुले  उसले मेरो लोग्नेलाई स्वागत गर्नेछ ? वा कुन स्वाभिमानलाई कुल्चेर उ केही नभएझै गरी हास्नेछ ? थाहा छैन ... म कुन हृदय बोकेर दिदी छेउ उ मेरो लोग्ने भनेर चिनाउँनेछु ।

यो एक हप्तामा हृदय भरीएको छ । म उसलाई लोग्ने मान्दै गर्दा मसँगै हुर्केकी मेरी दिदीको हृदयलाई कुल्चनु पर्नेछ । भरीएको हृदयलाई म पोख्न चाहन्छु......तर कसरी थाहा छैन ......

प्रिय दिदी, 

थाहा छैन कुन भावनाको कोलाज बोकेर तँ बाचेकी छस् ? मेरो हातमा लेखिएको उसको नाम देख्दै गर्दा तँलाई कस्तो महसुस भयो ? तँलाई अस्विकार्नेलाई भोली तँ ज्वाई मानेर कसरी स्विकार्नेछस् ? म  बेहुली हुँदै गर्दा  तेरा उज्याला आँखाहरु देख्न चाहन्थे, यो अध्यारो क्यानभाषलाई साक्षि राखेर म कसरी जीवनमा उज्यालो रंग पोत्नेछु ? यी यस्तै प्रश्नहरुले म रुमलिएकी छु । मलाई माफी दे केटी । तँ जसरी उज्यालो भएर मसँग उभिस् त्यसरी म पनि अडिग भएर उसको प्रस्तावलाई कुल्चन सक्नुपथ्यो । तर मैले सकिन केटी म काँतर रहेछु ।  जाँदैगर्दा तँलाई खुसी भएको देख्न चाहन्छु । तर यो पढ्दै गर्दा आँखाबाट आँशु नझारेस् ।