निर्जला अधिकारी
यो असिमितताको फराकिलो क्यानभाषभित्र हामी सबै सिमिततामा रमाउँदा रहेछौ । बुझेर पनि नबुझेझै गरी हामी आफ्नै क्षितिजलाई आफैँले साघुरो पार्दा रहेछौ । थाहा छ जीवन खुल्ला साम्राज्य हो । मानिसले चाह्यो भने उसले आफ्नो क्षितिज आफैँले नाघ्न सक्छ । तथापी जीवनको असिमितता एक भ्रम झै लाग्छ । आफ्नै भोगाइको भूगोललाई हामी सिंगो बह्माण्ड सम्झन्छौ ।
यो खालीपनको अनुभूती यहि बाट जन्मन्छ । हामीले जे भोग्यौ त्यो कसैले भोगेको छैन झै लाग्छ । आफूजे जे पाएको छैन त्यो सबैले पाएका छन् भन्ने पनि लाग्छ । हामी जे छौ र हामीसँग जे छ त्यो पर्याप्त छैन भन्ने पनि अनुभूत हुन्छ । यीनै असन्तुष्टी र अप्राप्तीबिच खालीपन जन्मन्छ । हामीलाई लाग्छ आफूसँग भएको सिंगो संसार अपुरो छ । जीवनलाई हामी प्राप्तीसँग जोड्छौ । हुनु र नहुनुबिचको अबस्थालाई तुलना गर्छौ । आफू र अरुबिचको भिन्नतालाई अनौठो ठान्छौ । समाजको संरचनाको सदस्य बन्न चाहन्छौ तर सक्दैनौ । ....यसैबिच एक अनौठो अनुभूती हामीसँग रहन्छ ............हामी आफूलाई समुच्चतामा हेर्न सक्दैनौ र अपुरो ठान्छौ ।
सायद खालीपनको अनुभूती एक साझा अनुभूती हो । चाहेर नचाहेर हामी सबै अपूर्णताको अनुभूती सहित बाच्दैछौ । बाच्नुको अस्तित्वलाई हामी एक कठोर उपलब्धिसँग जोड्छौ । त्यो भन्दा अझ जटिल अनुभूतीका पाटाहरुलाई झिनोझै ठान्छौ । यही झिनोपनले आफू हुनुको अपर्यापततालाई बोल्दछ । जीवन पूर्णताको पर्याय होइन । यी अपूर्णताहरुलाई सम्हाल्न सकैनौ भने हामीले बाच्नुको यर्थाथलाई पनि सम्हाल्न सक्दैनौ ।
पूर्णताको अनुभूती गर्नेहरुमा सायद अहमताको उपस्थिति रहन्छ । कहिलेकाही लाग्छ आफैँलाई बुझ्न पनि केही गुमाएको, केही नपाएको अनुभूती हुनुपर्छ । थाहा छैन सबै भएको महशुस गर्नेहरुले जीवनलाई कसरी लिन्छन् । सायद जीवनका अर्पाप्तीहरुले आफैलाई बुझ्न सघाउँछन् । हुनसक्छ सबै हुनेसँग वा भएझै महसुस गर्नेसँग यूफोरिया बाहेक अरु कम चिज बाकी रहन्छ । खालीपनले केही नभएपनि जीवनको यर्थाथलाई बोलिदिन्छ ।
गहिरेर हेर्दा समाजले अतिआवस्यक ठानेका जीवनका उपलब्धिहरु साना र झिना बन्न पुग्छन् । कहिलेकाही लाग्छ हामीले अतिसामान्य चिजहरुलाई अति गह्रौ ठान्दा रहेछौ । र गहिरेर लिनुपर्ने चिजहरुलाई अतिसामान्य ठानेर बेवास्ता गर्दा रहेछौ । सायद खालीपन त्यस्तै केही हो । सबै चिजहरु भएर पनि केही नभएझै महसुस गर्न सजिलो कदापी हुन्न । तथापि मानीसले बिरलै त्यस्तो अनुभूतीलाई ब्यक्त गर्छ ।
मानिसले गर्न सक्ने सबैभन्दा सुन्दर चिज संवाद र अनुभूती हो । आफ्नो अनुभूतीलाई ब्यक्त गर्नु सायद इमान्दार बन्नु हो । तर मानिस आफ्नै अनुभूतीसँग भाग्न खोज्छ । उस्लाई लाग्छ आफँैलाई बुझ्न खोज्नु जटिलतालाई निम्त्याउनु हो । जटिलतासँग भाग्दा भाग्दा उ यस्तो बनिदिन्छ उस्लाई लाग्न थाल्छ उ भित्रभित्र खोक्रो छ । समाजले बिरलै हामीलाई आफूसँग इमान्दार बन भनेर सिकाउँछ । सायद हामी आफ्नै खोजीमा आफैसँग भागिरहेका छौ । र भाग्दाभाग्दै आफैँलाई गुमाइरहेका छौ ।.................................................................................................................................
Comments
Post a Comment