समयको कथा

 

जीवनका कथाहरु अनौठा छन् । जे बचाउँन चाहन्छौ त्यो रहँदैन । जे जाओस् भन्ने लाग्छ त्यो रहन्छ । सायद समय यस्तै नै हो । यो हाम्रो हातमा छैन वा छ पनि । तथापी यो प्रिय समय हो । बिहानै किबोड अगाडी बसेकी छु । जुन मेरो आफ्नो हो । मलाई अक्षर अगाडी बिताएको समय सधै प्रिय लाग्छ । 

एकतमासको बिहानीको साक्षी भएको धेरै समय भयो । कहिलेकाही लाग्छ मेरा आफ्नै रेखाहरुले मलाई नै किचेका थिएँ तर अब त्यस्तो हुनेछैन । म मेरो समयमा फर्केकी छु । फूल र चराहरुबारे सोच्न थालेकी छु । सायद उनीहरु बारे सोच्नु मैले आफैँ बारे सोच्नु हो । सायद रुख फूल र चराहरुको अस्तित्वलाई स्विकार्नु आफैँलाई स्विकार्नु पनि हो । म आफैलाई स्विकार्ने यात्रामा छु । थाहा छैन मैले आफैलाई प्रेम गर्न थाल्नेछु । फूल रुख र चराहरुझै आफैँमा मस्त रहनेछु । म त्यही पर्खाइमा छ । 

म सँग जीवनको कुनै अरु बृहतता छैन । मैले जानेको कि सोचिबस्त हो कि सोचेको कुरा अक्षरमा उर्तान हो । मलाई लाग्छ म आफैँ कुनै कथा हुँ । जहाँ नायिकाको अस्तित्व उसको सोचाइको स्तरमा मात्र छ । उसलाई भूलिदिँदा पनि हुन्छ तर उ कसैले भूल्ने बन्न चाहन्न । साँच्चै भन्दा जीवन कथाहरुको श्रृखला हो । यो निरन्रताको कथा हो । तर म कथाको निरन्तरता मात्र बन्न चाहन्न । म आफ्नै कथाहरुमा फर्केर बिद्रोह गर्न चाहन्छु । कस्तो कहाँ के मलाई थाहा छैन ।

बर्षको अन्तिममा उमर खालिदले बेल पाएको म खुसी थिएँ । सायद खुसीहर यस्तैयस्तै कुराहरुले मात्र दिन्छ । म उ जेल पसेदेखी निस्केको हेर्न चाहन्थेँ । यो एक परको मानिसले अर्को भुगोलको मानिस माथि गरेको सुभेक्षा मात्र हो । मैले प्रेम पनि यसरी नै गरेँ । कहि कतै दुरीहरुबाट । मलाई लाग्यो दुरीहरु केही होइनन् मेटिनेछन् कुनै दिन । तर दुरीहरु त्यती सजिला चिजहरु होइनन् । जीवनका कथाहरु झै दुरीहर सधै दुरीहरु बन्ने रहेछन् । सायल सबै कुराहर यसैको निरन्तरता हो ।

  अर्को बर्ष सुरु भएको पन्ध्र दिन भैसकेछ । अरुझै म पनि बर्षहरु सँगै बग्न चाहन्छु । साँच्चै भन्दा म त उड्न पनि चाहन्छु । मलाई कहि कतै जानुछ र फेरी फर्कनु छ । र आफ्नो यात्रालाइृ अवसर ठानेर शब्दमार्फत केही बनाउँनु छ । तर यात्राहरु बन्धनझै नबनुन । ति खुल्ला र आफ्नै मर्जिका मालिक बनुन । मलाई त्यस्तै जीवन जीउँनु छ । आफ्नै धरातलबाट उठ्नु र आफ्नै धरातलमा फर्कनु पनि छ । 

यी बिहानीका सुनौला शब्दहरु हुन् । यी मैले बषौदेखी साँचेका सपनाका अवशेषहरु हुन् । सायद मानिसहरु सपनाका अवशेष मात्र हुन् । थाहा छैन किन मैले गर्ने यात्राबारे म सधै चिन्तित रहन्छु । जस्तो बिहानै म आजको दिनबारे चिन्तामा छु । तर जीवन भनेको फूल चराहरु र रुखझै जीउँनुमा छ । म चाहन्छु मेरो जीवन  उनीहरुकोझै रहोस् ।

प्रिय समय

 

बिहानै चराहरुसँगै बिउँझिएकी छु । समयको कुनै मोडमा हराएकी म समयसँगै फेरी फर्किएकी छु । बाहिर निस्पट्ट अध्यारो छ । सडकमा मानिसहरु निस्किएका छैनन् । सायद मौसमझै उनीहरु पनि चिसोले बन्द छन् । जस्तो म थिएँ । सायद फूलहरुले फूल्न बिर्सेका छन् । जस्तो मैले लेख्न बिर्सेको थिएँ । जे गर्नु थियो त्यो नगर्नु त्यो सुन्दर थिएन । म समयमा थिइन । आज समयले फेरी मलाई बोलाएको छ ।

बर्ष बितिगयो । बर्ष बितिगएकोमा दुखेसो के गर्नु । तथापी बर्षले जीवनबाट केही मानिसहरु खोजेझै लागेको छ । जस्तो कि अघिल्लो बर्ष हजुरआमा हुनुहुन्थ्यो रहनुभएन । जस्तो म थिएँ त्यो रहिन । जस्तो मेरा प्रिय मानिसहरु थिएँ ति पनि रहेँ वा रहेनन् । परित्यक्त कथाझै म आफ्नै कथाकी अनायीका भएकी छु । जो थिएँ त्यो रहिन कि भन्ने अनुभुतीले सताएको छ । 

म कसैसँग माफी माग्न चाहन्थेँ । सायद समयसँग । सायद आफैँसँग । सायद अरु कसैसँग । तथापी थाहा छैन वाक्यहरु कहि कतै म भित्र अड्किएका छन् । थाहा छैन किन अक्षरहरु किबोडमा फ्रिज छन् । गरेको यात्रामा गुनासो त छैन । तर किनकिन कसैलाई दुखाएकी भन्ने अनुभुती छ । त्यस्तो अनुभूती यसअघि कहिल्यै थिएन ।

नयाँ अनुभूतीहरु क्ठोर छन् । म मानिसहरु झै बर्षहरु र अनुभूतीलाई पनि बचाउँन चाहन्थेँ । सायद मैले सकिन । म असफल भएँ । एक हारेको मानिसझै आफैँसँग हारेँ । प्रिय समय माफी चाहन्छु । सायद म जे र जस्तो हुनुपर्ने थियो त्यो भैन । बर्षभरी मलाई बाच्न सिकाउँनेहरुलाई धन्यवाद । यस्तै हो भन्नेहरुलाई धन्यवाद । लेख्दै गर भन्नेहरुलाई धन्यवाद । बाटोमा मुस्कुाउँनेहरुलाई धन्यवाद । तिमीलाई धन्यवाद ।

यो समयको कथा थियो आज अर्को समयमा कुनै अर्को मानिसझै आइपुगेकी छु । सायद हातहरु उही हुन् तर म उहिँ रहिन । वा समय उही रहेन । यो कृतज्ञता पनि थियो दुखेसो पनि थियो । एक आत्मालाप पनि थियो । सायद सबैथोक थियो । तर के हो मलाई थाहा छैन । त्यसैले भूतकालमा सम्बोधन गरेकी छु ।