फेरी अर्को दिन भैसकेको छ । चराहरु उड्न थालेका छन् । बादलहरु आकाशभरी मडारिएका छन् । मानिसहरुको आवाज गुन्जिन थालेको छ । केटाकेटीहरु निद्राबाट बिउँझिसकेका छन् । हिजोको म आज हुनेछैन । एक अन्त्य एक सुरुवात ।
कथाले आज अर्को मोड लिनेछ । खै किन मैले अरोचक लागेर बिचमै टुङ्ग्यादिएकी एक नायिका मेरो सपनामा आएर उसको अन्त्यको बिरोध गरी । उसको बिरोध माथी मैले बिरोध गर्न सकिन । मलाई पनि कसैले कुनै समय केही नभनी बिचमै अरोचक ठानेर छोडिदिएको थियो । म उसको भावनालाई बुझ्छु । आफ्नो अस्तित्वलाई अरुले नगन्य ठान्नु के हो त्यसको अनुभूती मसँग पनि छ । तर म स्वार्थी लेखक हुँ । वा हरेक लेखक स्वार्थी नै हुन्छन् । हामीले हाम्रो स्वार्थको संसार कल्पना गर्छौ । मैले पनि त्यही गरेँ जुन राम्रो काम थिएन । तर म उसलाई फेरी आफ्नो कथामा भित्रयाउन सक्दिन । चाहेर पनि सक्दिन । नचाहेर पनि सक्दिन ।
उसको बिरोधको म अनुयायी हु । प्रसंम्सक हु । मैले पनि त्यो समय बिरोध गर्न सक्न पथ्यो तर सकिन । म उसको आटलाई सम्मान गर्छु । तर म स्वार्थी छु उसलाई कथामा फेरी अर्को चरित्र दिन सक्दिन । सायद संसार यस्तै नै हो । हामी सबै स्वार्थी नै छौ । हामी बुझेर पनि स्वार्थी छौ अबुझ भएर पनि स्वार्थी छौ । उ अरोचक छ भन्ने ठान्दा ठान्दै मलाई किन लाग्यो उ मेरो कथाको नायिका बन्छे ? फेरी बिचमै किन लाग्यो बन्न सक्दिन भनेर । मलाई आफैँ देखेर लाज लाग्दै छ । आफ्नै काम देखेर लाज लाग्दै छ ।
हो यसरी कल्पनाको सपनालाई सम्झेर मैले मेरो दिनको सुरुवात गरेँ । यो केहीको अन्त्य पनि हुनसक्छ । यो केहीको सुरुवात पनि हुनसक्छ । हिजोझै आज म निराश छैन यो सत्य हो । तर म मेरो बिचबाटोमै छोडिदिएकी नायिका बारे दुखी छु यो पनि सत्य हो । हो म अलिअलि खुसी र अलिअलि निराश छु । तर म आज हिजोझै हुन चाहन्न । म इतिहासलाई सम्झन चाहन्छु कहिलेकाही सम्झन पनि चाहन्न । तर जिउँनु त आजलाई छ । एक अन्त्य एक सुरुवात ........................