बाटो खुल्ला छ । वरपरका मानिसहरु आफ्नै धुनमा छन् । सायद सडक भनेको कोलाहल नै हो चाहेर पनि हामी सडकको हुन सक्दैनौ । जेब्रा क्रसिङ नजिक छु । मानिसहरु हतारमा छन् सबैलाई कही पुग्नु छ । थाहा छैन उनीहरुलाई कहाँ पुग्नु छ । मलाई पनि त कहि पुग्नु थियो तर आज लाग्दैछ कही पुग्नु छैन । कही पुगेर फर्कनु पनि छैन । यो अशान्त तर स्थिर मन बोकेर हिड्दैछु ।
सडकले मलाई न केही दिएको छ न केही लिएको छ । सदा लाग्छ यसलाई म चाहेर पनि बुझ्न सक्दिन । थाहा छैन मसँग सडक किन जोडिएन वा सडकलाई मैले किन बुझ्न सकिन वा सडकले मलाई किन बुझेन । यीनै बिसंगतीहरु बोकेर हिडेकी छु । सायद म आफैँ बिसंगतीले ग्रस्त छु ।
म लाफ्नै लयको यात्रामा छु । तर ढोकाहरु बन्द भएझै लाग्दैछ । सायद यो मेरो भ्रम हो । हुनसक्छ म भ्रममा बाच्दैछु । वा यो मेरो रोजाइ हो । थाहा छैन यो के हो । देशमा अनौठो तंरग भित्रिएको छ । बंगलादेशकी प्रधानमन्त्रिले देश छोडेकी छन् । कति भन्दै छन् कुनै दिन हामी पनि बङ्गलादेश जस्तै हुनेछौ । थाहा छैन यो केहो कुनै तंरग वा त्यो भन्दा पर अरु केही । तर म अचम्मित छु कुनै दिन गरिबका लागि बोल्नेहरु कुनै दिन गरिवकै शोषक किन बन्छन् । थाहा छैन शक्ति भनेको यस्तै पो हो कि ?